Δεν είναι πολύ μακριά το φάιναλ φορ του Αμπου Ντάμπι. Πριν από ακριβώς δύο εβδομάδες Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ταξίδευαν για την Αραβία με ένα όνειρο και μια φιλοδοξία που άγγιζε όλο τον κόσμο. Να βρεθούν στον τελικό της Euroleague για πρώτη φορά στην ιστορία. Φουσκώναμε από υπερηφάνεια βλέποντάς τους να πηγαίνουν εκεί ως τα φαβορί, ντρεπόμαστε που δεν μοιάζουμε ικανοί να τελειώσουμε μια σειρά αγώνων στους τελικούς του πρωταθλήματος. Επαναλαμβάνω: μόλις με λίγες μέρες διαφορά. Και τούτη τη φορά αντί να φουσκώνουμε από υπερηφάνεια, αντί να περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε τον έναν τελικό πίσω από τον άλλον, γίναμε – αρνητικό – θέμα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Με τον κόσμο, για πρώτη ίσως φορά, να μη φταίει σε τίποτα και να περιμένει τις εξελίξεις για το αν θα πάει στο γήπεδο, αν θα δει μπάσκετ, αν θα χαρεί, θα στεναχωρηθεί, θα πανηγυρίσει για το πρωτάθλημα.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ