Πρόκειται για ένα φαινόμενο που όσο και αν δεν συνειδητοποιείται ευρέως – δηλαδή εκτεταμένα στρώματα πληθυσμού να μπορούν, ενώ ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους και κυρίως εις επήκοον όλων, να το επισημάνουν – δεν παύουν οι επιπτώσεις του να είναι αυτές ακριβώς που θα ήταν αν όλοι μας διαμαρτυρόμασταν ταυτόχρονα, ή ακόμη και σιωπηρά αγανακτούσαμε, για λογαριασμό του ο καθένας, κάθε φορά – και είναι πάμπολλες – που συμβαίνει να διαπράττεται. Μιλάμε για το σύνολο – πιο σύνολο δεν γίνεται – των πολιτικών της χώρας, να μιλάνε χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς λέξεις, όπως «καθαρότητα», «ειλικρίνεια», «σοβαρότητα», «αξιοπιστία», λέξεις με ένα τεράστιο ηθικό και επομένως και πολιτικό βάρος η καθεμιά τους και να μην μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ακόμη και για ήσσονος σημασίας θέματα. Σε βαθμό μάλιστα που να γίνονται οι λέξεις αυτές, όπως ο καθένας τους προσπαθεί να μονοπωλήσει την ακεραιότητά τους για λογαριασμό του, προϋπόθεση ασυνεννοησίας, με αποτέλεσμα μια τόσο μεγάλη σύγχυση ώστε δικαιολογημένα μεταφερμένες σε πρακτικό επίπεδο να είναι σαν να ισχυρίζεται κανείς πως ενώ είπε τη λέξη «πιρούνι», εννοούσε τη λέξη «κουτάλι», ή η λέξη «αγρός» θα μπορούσε να σημαίνει μια άναρχη οικοδομικά περιοχή.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
