Ετσι κι αλλιώς θα έγραφα σήμερα για ένα φαινόμενο που βλέπω να εξαπλώνεται και να εγκαθίσταται ως κανονικότητα, χωρίς, δηλαδή, να προκαλεί αντιδράσεις. Ελάχιστη αφορμή ήταν ένα πάρτι που υπέπεσε στην αντίληψή μου. Αλλά μετά ήρθε το προεδρικό χαστούκι. Επαιξε, ξαναέπαιξε, το είδε ο κόσμος όλος. Το χαστούκι (τι χαστούκι, μπούφλα και με τα δύο χέρια ήταν) της Μπριζίτ στον Εμανουέλ Μακρόν. Τον συγκαταβατικό, μην πω υποτακτικό, τρόπο με τον οποίο εκείνος το αντιμετώπισε. Την προσπάθειά του να σώσει τα προσχήματα τείνοντάς της το μπράτσο του για να στηριχθεί κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου. Τη δική της γλώσσα του σώματος, σαν να του λέει μία φράση που αρχίζει από «άντε», τελειώνει σε «…σου» και δεν μπορώ να τη γράψω ολόκληρη. Σωματική βία φάτσα φόρα στις κάμερες λοιπόν. Ακόμη κι αν ήταν αστείο ή μια ιδιωτική στιγμή αποφόρτισης – όπως ισχυρίστηκε το Ελιζέ προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα –, δεν αστειευόμαστε ή δεν αποφορτιζόμαστε με χαστούκια.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
