Αχ, μωρέ, να μας χαρώ με τις μεγάλες εκπλήξεις μας. Με τα «ακατανόητα» που μας τρομάζουν, που μας θλίβουν, που μας αναστατώνουν. Ολα αυτά τα τάχα μου ουρανοκατέβατα που μας αρέσει να τα κρίνουμε, να τα σχολιάζουμε, να τα αναλύουμε, να τα περνάμε από την κρησάρα, να τα καυτηριάζουμε ώστε να αναδεικνυόμαστε ως τιμητές του κακού και υπερασπιστές του σωστού και του δικαίου. Με εκείνο το «Δεν είμαστε όλοι ίδιοι» που υποτίθεται ότι προασπίζεται την ηθική αλλά, στην πραγματικότητα, φυτεύει τον σπόρο της εχθροπάθειας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
