Καθηλωτική κερκυραϊκή… τρέλα!

^«Τρέχα γύρευε» σκέφτηκα πριν μπω στην αίθουσα για να δω ένα ελληνικό μουσικό ντοκιμαντέρ για ένα γκρουπ του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα πλήρως· τους Κόρε. Υδρο. Από το Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες. Και να που παρακολουθώντας το «Εδώ μιλάνε για λατρεία» (Ελλάδα, 2024) του Βύρωνα Κριτζά, έμεινα… κάγκελο. «Ηρθαν από την Κέρκυρα και έκαναν την Αθήνα μπάχαλο» ακούμε κάποια στιγμή στην ταινία και ίσως να έγινε όντως έτσι, εκεί στα nineties, αν όχι όλη την Αθήνα, τουλάχιστον τη μουσική σκηνή της. Ανθρωποι που μιλούν γι’ αυτούς σήμερα λένε ότι δεν ήξερες ποτέ τι να περιμένεις από τους Κόρε. Υδρο. και ότι η μιμητική τους στα live ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου που τελικά προκαλούσε το ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, ο «αρχηγός» του συγκροτήματος, Παντελής Δημητριάδης, ένας ψηλόλιγνος ασκητικός τύπος, μια διασταύρωση Ιησού Χριστού – Aβερελ Ντάλτον, με γουρλωμένα μάτια και κελεμπίες, νομίζεις ότι (κυριολεκτικά) έχει πέσει στη Γη από άλλον πλανήτη. Κανένας δεν έμαθε ποτέ γιατί έβγαινε στη σκηνή γυμνός από τη μέση και πάνω σαν τον Ιγκι Ποπ, αλλά σίγουρα κανένας ποτέ δεν του ζήτησε να το κάνει. Ο Ιγκι Ποπ της Παλαιοκαστρίτσας… Ο Κριτζάς αγαπάει τους Κόρε. Υδρο., αυτό είναι σαφές. Αλλά δεν τους χαϊδεύει. Χωρίς και αυτός να ξέρει ακριβώς πώς, προσπαθεί να εξηγήσει το παλαβό αυτό φαινόμενο, αλλά κι αυτό το λες με επιφύλαξη, γιατί είναι σαφές ότι ποτέ δεν παίρνει το όλο ζήτημα στα σοβαρά, όπως οι Κόρε. Υδρο. ίσως να μην πήραν ποτέ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Αντιθέτως, το «Εδώ μιλάνε για λατρεία» έχει ορισμένες σκηνές τόσο γνήσια κωμικές που έπεσα κάτω από τα γέλια. Η σκηνοθετική ελευθερία και «τρέλα» της ταινίας (ο Κριτζάς δεν δηλώνει σκηνοθέτης) με έναν περίεργο τρόπο αντανακλά την τρέλα των ίδιων των Κόρε. Υδρο. Και αυτή τελικά η τρέλα ήταν που με κέρδισε (η ταινία θα προβάλλεται στον κινηματογράφο Αστορ από την ερχόμενη Δευτέρα).