Πριν από μερικά χρόνια, αν ένας εικοσάχρονος έλεγε ότι ακούει ελληνική παραδοσιακή μουσική πιθανό να τον χαρακτήριζαν παλιομοδίτη ή συντηρητικό. Εδώ και μία δεκαετία, ωστόσο, όλο και περισσότεροι αναζητούν τους ήχους της γκάιντας, τα βιολιά, τα λαούτα, τα κλαρίνα και τις λύρες. Από εκεί που οι νέοι χόρευαν σε έναν κόσμο γεμάτο ψηφιακούς ήχους, ο καθένας μόνος του και κρατώντας ένα ποτό, τώρα πιάνονται χέρι χέρι, χορεύουν ώμο τον ώμο. Η στροφή φαίνεται και στους πολλαπλασιαζόμενους χώρους εκμάθησης παραδοσιακών χορών. Μόνο στην Αθήνα υπάρχουν πάνω από 100 σχολές, με την πλειονότητα να διδάσκει και παραδοσιακούς, ενώ σε αυτές προστίθεται και οι πολιτιστικοί σύλλογοι.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
