Δεν υπάρχει περιστατικό, μικρό ή μεγάλο, θετικό ή αρνητικό, δημιουργικό ή επιβλαβές και συχνά καταστροφικό, που να σημειώνεται στον πολιτικό χώρο και να μην παραπέμπει ή να μην τεκμηριώνει μια πάγια συνθήκη, όπως αυτή της σχέσης των πολιτών με κάθε μορφή εξουσίας – κυρίως την κρατική. Μια σχέση που αν και εκφράζεται συχνά ως επικριτική, και μάλιστα με οξύτατα δριμείς τόνους, στο βάθος δεν παύει να παραμένει μια σχέση λατρείας. Τόσο μεγαλύτερης όσο υψηλότερες ιεραρχικά είναι οι θέσεις που καταλαμβάνουν οι ίδιοι οι πολιτικοί, σε βαθμό που αν δεν διστάζουν συχνά να «εκτεθούν», με έναν τρόπο απροσχημάτιστα, στην καλύτερη περίπτωση, απρεπή, είναι γιατί γνωρίζουν πως η ύπαρξη αυτού του είδους της λατρείας, μέσα σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, αν δεν τους εξαγνίζει, τελικά τους δίνει συγχωροχάρτι για την οποιαδήποτε παράλειψη ή για το οποιοδήποτε πλημμέλημά τους. Με στοιχειώδη ευαισθησία και πέντε δράμια μυαλό, θα έμενε κανείς εμβρόντητος παρακολουθώντας έναν ολόκληρο κόσμο να «καίγεται» να πληροφορηθεί αν ο Πρωθυπουργός ενημέρωσε τηλεφωνικά ή διά ζώσης την απερχόμενη Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την πρόθεσή του να προτείνει ένα άλλο πρόσωπο για το αξίωμα που κατέχει, ακόμη και για το ποια θα πρέπει να είναι τα προσωπικά αισθήματα τόσο της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου όσο και του ίδιου, σε προσωπικό επίπεδο (αυτό κυρίως να μονοπωλεί το ενδιαφέρον), για την τροπή που έπαιρνε η ως τα σήμερα ανέφελη σχέση τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ