Κι αν ρωτάς για μένα, χείλια φουσκωμένα

Θα μπορούσα, για το σημερινό θέμα, να διαλέξω έναν πιο λόγιο τίτλο. Κάτι σαν «Αναζητώντας απελπισμένα την τελειότητα». Ή «Το κυνήγι του ξεχασμένου θησαυρού». Ή να «δανειστώ» τον τίτλο του μυθιστορήματος του Τομ Γουλφ «Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας». ‘Η κάτι πιο υπαινικτικό τύπου «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο;» με ένα ερωτηματικό να! με το συμπάθιο, διότι αν δεν αμφισβητήσουμε λιγουλάκι και τον Ντοστογιέφσκι δεν κάνουμε δουλίτσα. Αλλά επειδή το θέμα, η επικείμενη απαγόρευση της χρήσης φίλτρων στο Instagram, καταλήγει μοιραία σε ένα επιθεωρησιακό τσιριμπίμ τσιριμπόμ, προτίμησα να «πειράξω» τον στίχο του Κώστα Τριπολίτη από το τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου «Αν ρωτάς τι τρέχει» («Αν ρωτάς τι τρέχει / γκαρσόνια ο τόπος έχει / αν ρωτάς πώς πάει / ο κόσμος δεν μιλάει / κι αν ρωτάς για μένα / νεύρα τεντωμένα» λέει κανονικά το ρεφρέν).