Σύμφωνα με το λεξικό, ο νόμος του Λιντς, ή αυτοδικία του όχλου, αναφέρεται σε «πλήθος ανθρώπων που επιτίθεται με σκοπό να κακοποιήσει κάποιον που τον θεωρεί ένοχο, υπεύθυνο για κάτι χωρίς δίκη». Καθιερώθηκε στις ΗΠΑ με εμπνευστή του όρου τον λοχαγό Ουίλιαμ Λιντς (1742-1820). Στη χώρα μας γίναμε μάρτυρες πολλών ανάλογων περιστατικών στα ταραγμένα χρόνια της κρίσης. Τότε που διαδηλωτές έστειλαν αιμόφυρτο στο νοσοκομείο τον Κωστή Χατζηδάκη και άλλους πολιτικούς, δημοσιογράφους και ανθρώπους με δημόσιο λόγο επειδή διαφωνούσαν με το περιεχόμενό του. Τότε που υπουργοί πετροβολούνταν και γιαουρτώνονταν, τότε που τρεις αθώοι πολίτες δολοφονήθηκαν στη Μαρφίν και 21 υπέστησαν σωματικές βλάβες διότι «δούλευαν σε μέρα απεργίας». Αποτρόπαιες στιγμές, απότοκο της ρητορικής του μίσους και του λαϊκισμού από κάποιους που υποδαύλιζαν αν όχι ενορχήστρωναν πράξεις βίας μιλώντας για «δοσίλογους και προδότες», χτίζοντας πολιτική καριέρα στα αποκαΐδια της κοινωνίας. Μία εμφυλιοπολεμική κοινωνία ζούγκλα, στην οποία θέση αποτελούσε μόνο η αντίθεση και η πολιτική αντιπαράθεση γινόταν με όσες ύβρεις χωρούσαν στους 140 χαρακτήρες του Τουίτερ. Ηταν τότε που άρχισε να εμπεδώνεται η αντίληψη ότι υπάρχει η «καλή δικαιολογημένη βία», την οποία κάποιοι πολιτικοί βάφτισαν «δίκαιη οργή» και την αντιμετώπιζαν ως δικαιολογημένη μορφή αντίδρασης.


Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ