«Οπου κι αν πας κουβαλάς τη βαλίτσα με τα προβλήματά σου»

Βλέποντας – και κυρίως ακούγοντας – ξανά από κοντά τον Γκάρι Ολντμαν, επτά χρόνια μετά την τελευταία συνάντησή μου μαζί του στο ξενοδοχείο Claridges του Λονδίνου, το 2017 (για την ταινία «Η πιο σκοτεινή ώρα»), θυμάμαι πόσο η ομιλία του πάντα με ταλαιπωρούσε στην απομαγνητοφώνηση. Σε σημείο συχνά να μην μπορείς να τον «ακολουθήσεις» εύκολα. Το απέδωσα στην έντονη λονδρέζικη προφορά (New Cross, Νοτιοανατολικό Λονδίνο). Πέρα από το ότι ο Ολντμαν κομπιάζει λίγο, οι λέξεις του «κόβονται» στη μέση, οπότε αν δεν είσαι και τόσο εξοικειωμένος μαζί της, μπορεί να σε μπερδέψει λίγο. Είναι όμως πάντα ωραίο να βλέπεις σε απόσταση αναπνοής τον Γκάρι Ολντμαν. Σχεδόν δεν το πιστεύω ότι είναι η τρίτη φορά! Η πρώτη φορά που τον είχα συναντήσει ήταν στη Βενετία, το 2011, για το φιλμ κατασκοπείας «Ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι» που τον οδήγησε για πρώτη φορά στις υποψηφιότητες των Οσκαρ. Ακολούθησε η «Πιο σκοτεινή ώρα» και να που φέτος τον Μάιο ήρθε και αυτή η τελευταία μας συνάντηση, η πιο όμορφη όλων, στο εστιατόριο Albane, στην ταράτσα του ξενοδοχείου J. Marriott. Εγινε το μεσημέρι της Πέμπτης 23 του περασμένου Μαΐου. Είχα καταφέρει να κλείσω αυτή τη συνέντευξη πολύ πιο πριν από την έναρξη του 77ου Φεστιβάλ των Καννών, λόγω της εμφάνισής του στην ταινία του Πάολο Σορεντίνο «Parthenope». Είμαστε ένα μικρό γκρουπ δημοσιογράφων και πίνουμε έναν καφέ. Σκέτος διπλός εσπρέσο για τον Ολντμαν.