Το μαύρο κουτί του αποκλεισμού

Αν δεν κατανοήσεις πώς έχεις αποτύχει, τότε δεν πρόκειται να δεις τα λάθη σου άρα και να τα διορθώσεις προκειμένου να πας μπροστά. Στην εθνική ομάδα ποδοσφαίρου το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν (που θα έπρεπε να είχαν κάνει από την επομένη κιόλας του αποκλεισμού) είναι να κατανοήσουν πως ο αποκλεισμός από το Euro 2024 είναι μια αποτυχία. Μια αποτυχία που πόνεσε γιατί όλοι είχαν πιστέψει πως ετούτη τη φορά θα επιστρέψει η Εθνική σε μια μεγάλη διοργάνωση μετά από δέκα χρόνια απουσίας. Δεν είχε δα και κάποιο μεγαθήριο απέναντί της. Το Καζακστάν στα ημιτελικά και τη Γεωργία στον τελικό. Σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα όπως αυτή της Τιφλίδας; Ναι. Απέναντι σε μια ομάδα που διψούσε για την πρώτη της συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση; Σαφώς. Κόντρα σε έναν παίκτη παγκοσμίου κλάσης και χρηματιστηριακής αξίας τεράστιας όπως είναι ο Κβαρακτσχέλια; Φυσικά. Αλλά δεν ήταν απέναντι ούτε Γαλλία, ούτε Ολλανδία, ούτε Αγγλία, ούτε Ιταλία, ούτε Γερμανία. Ούτε Δανία, ούτε Σουηδία, ούτε Τσεχία, ούτε Τουρκία, ούτε Πολωνία. Είχαμε τη Γεωργία. Από ποια πλευρά κι αν το δεις, η Ελλάδα ήταν το φαβορί. Και ο αποκλεισμός συνιστά αποτυχία.