Με αυτόν τον τίτλο πριν από 52 χρόνια (1972) διατύπωνα τις απόψεις μου στην κριτική μου στο «ΒΗΜΑ» για το μείζον δράμα του διεθνούς δραματολογίου, την «Ορέστεια» του Αισχύλου, ένα όριο αξεπέραστο της δραματουργικής παράδοσης, και με αφορμή εκείνο το καλοκαίρι την παράσταση της αισχύλειας τραγωδίας από το Εθνικό Θέατρο, με σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη και βασικούς πρωταγωνιστές τη Μαίρη Αρώνη (Κλυταιμνήστρα), τον Βασίλη Κανάκη (Αγαμέμνονα), την Ελένη Χατζηαργύρη (Ηλέκτρα), τον νεαρό τότε Χρήστο Πολίτη (Ορέστη) και πολλούς ακόμα αξιόλογους ηθοποιούς της Πρώτης Κρατικής Σκηνής. Θα μου επιτραπεί, λοιπόν, σήμερα, αφού το κείμενο αυτό απευθύνεται πια σε αναγνώστες τρίτης γενιάς από την εποχή της συγγραφής του, να το επαναφέρω στο πεδίο των ιδεών:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή