Οι ηθοποιοί να μην καταλαβαίνουν το κείμενο που εκφωνούν, να παρατονίζουν, να περιφέρονται αμήχανοι στη σκηνή  χωρίς καμία σκηνική δράση,  να μην υποπτεύονται καν ότι η δράση μπορεί να είναι η σιωπή, η στάση, εφόσον  επιδρούν στην ανάπτυξη του δράματος, ο σκηνοθέτης να μην ελέγχει τίποτα, ούτε να γνωρίζει πού θέλει να οδηγηθεί η παράσταση, να έχει παρανοήσει πλήρως το κείμενο, η σκηνογραφία και κυρίως η ενδυματολογία να είναι «ασχεδίαστες» ως προς τους χαρακτήρες και τα σώματα και στο τέλος, να μένει η σχολική εκφώνηση ως το τελευταίο καταφύγιο μιας επηρμένης θεατρικής αβουλίας. Ενώ η παράσταση θα διαρκούσε μιάμιση ώρα,  στο τέλος διήρκεσε δυόμισι ώρες. Α, και το χειρότερο. Να είσαι στη μέση της σειράς και να μην μπορείς να φύγεις. Τι κάνεις; Σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τη θάλασσα, μια ζωγραφιά, περιμένοντας τη λυτρωτική υπόκλιση του τέλους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή