Η παρακολούθηση μιας καλής ταινίας όπως το «Πλάνο 75» (Plan 75, Ιαπωνία, 2022) της Τσίε Χαγιακάβα, μπορεί συγχρόνως να γίνει μια πάρα πολύ επώδυνη εμπειρία. Γιατί η ταινία, που μάλιστα προβλήθηκε πρόπερσι στο Φεστιβάλ των Καννών (τμήμα Ενα Κάποιο Βλέμμα), θίγει, με πολύ ευθύ και σταράτο τρόπο, ένα θέμα που είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, μας απασχολεί όλους: τι θα συμβεί όταν τα χρόνια περάσουν και μεγαλώσουμε; Τι θα απογίνουμε; Πώς θα μας αντιμετωπίζουν; Θα βρεθούμε στο περιθώριο; Πώς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας; Ομως αν ο κινηματογράφος έχει μιλήσει με πολύ ανθρώπινο και τρυφερό τρόπο για αυτό το αιώνιο ζήτημα – ας μην πάμε μακριά, η επίσης ιαπωνική ταινία «Τόκιο στόρι» του Γιαζουχίρο Οζου είναι ανεξίτηλη στον χρόνο – εδώ, παρά την ευγένεια και τους καλούς τρόπους που διακρίνουν το «Πλάνο 75», τα πράγματα είναι πολύ πιο άγρια, βάρβαρα, σχεδόν τερατώδη. Γιατί η ευθανασία από τα 75 έτη και άνω, προτείνεται από την ιαπωνική κυβέρνηση ως λύση απέναντι στο πρόβλημα του υπερπληθυσμού του πλανήτη (αυτό είναι το Πλάνο 75 που διαβάζουμε στον τίτλο).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή