Στη δεκαετία του 1990, ακόμη και στο δεύτερο μισό της, δεν υπήρχαν, στην Ελλάδα, panicbutton ούτε γραμμές SOS για τις κακοποιημένες γυναίκες ούτε συμβουλευτικά τηλεφωνικά κέντρα ούτε σχετικές δομές υποδοχής και φιλοξενίας. Ενώ, σε μία χώρα που είχε μπει στην τροχιά προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και καμωνόταν την ευρωπαϊκή μητρόπολη, αν μια γυναίκα πήγαινε, με εμφανή σημάδια κακοποίησης, να καταγγείλει ενδοοικογενειακή βία, οι αστυνομικοί θα της έλεγαν να κάνει υπομονή, να τον πάρει με τον καλό ή, το πολύ πολύ, να καταφύγει σε ένα φιλικό σπίτι. Και στην καλύτερη περίπτωση, κάποιος ευσυνείδητος αστυνομικός να καλούσε τον κακοποιητή για να του κάνει συστάσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή