Μικρές μουσικές ιστορίες

Στο αναγνωστικό κοινό οι συνεντεύξεις με τους «γνωστούς και διάσημους» φτάνουν πάντοτε σαν ένα ακόμη δημοσιογραφικό προϊόν προς κατανάλωση. Βγάζουν τίτλο και κάνουν λεζάντα, σαν να λέμε. Αλλά κάτω από την ετικέτα – ή τη μαρκίζα του μεγάλου ονόματος, αν προτιμάτε – χάνεται η ατμόσφαιρα την ώρα της συνέντευξης. Κι όμως, εκεί χωράνε πολλά κι αποκρύπτονται άλλα τόσα: αμηχανία, προσμονή για μια καλή ατάκα, μικρές χειρονομίες με τις οποίες αυτοβιογραφείται ο συνεντευξιαζόμενος, η ανάγκη να «λυθεί» επιτέλους ο τελευταίος, γέλιο και εκνευρισμοί. Παρά την ευκολία με την οποία αντιμετωπίζεται ως είδος, η συνέντευξη διαθέτει δικούς της κώδικες και – ας ακουστεί κάπως «βαριά» εδώ η λέξη – δική της ηθική. Ο Φώτης Απέργης, πρώην υπεύθυνος στο πολιτιστικό τμήμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και αρχισυντάκτης του ενθέτου «7», περνούσε πολλές από αυτές τις λεπτομέρειες σε μια διαδρομή που μετρά αισίως 40 χρόνια και συνεχίζεται στη διεύθυνση Ραδιοφωνίας της Γενικής Διεύθυνσης Προγράμματος της ΕΡΤ. Από τον Τύπο και το ραδιόφωνο προέρχονται οι δεκάδες συνεντεύξεις – ιστορίες, οι οποίες ανθολογούνται πλέον στον τόμο των εκδ. Αγκυρα με τίτλο «Γίνεται παρεξήγηση και δίνουν την εξήγηση». Το copyright ανήκει στον Μάνο Χατζιδάκι. Με τη διαρκή ευαισθησία του κορυφαίου συνθέτη ανοίγει, άλλωστε, το βιβλίο: «Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο εμπόρευμα και στο καλλιτέχνημα. Το πρώτο παρασκευάζεται για να καταναλωθεί. Το δεύτερο μπορεί να είναι πολύ, λιγότερο ή καθόλου επιτυχές για εμπορία, όμως η ειλικρίνεια των προθέσεών του τού προσδίδει σοβαρότητα και αυθεντικότητα. Δυστυχώς, η λέξη «τραγούδι» χρησιμοποιείται και στις δύο περιπτώσεις. Γι’ αυτό αναγκαζόμαστε κάθε τόσο να κάνουμε διευκρινίσεις».