Καλοκαίρι του 2010 και ο καραβοτσακισμένος εκείνη τη χρονιά Ολυμπιακός, έχοντας απέναντί του ένα κονκλάβιο ισχυρών οικονομικών παραγόντων του Παναθηναϊκού, Πατέρας, Βγενόπουλος, κ.λπ., κ.λπ., και με τη βοήθεια του ανεκδιήγητου Δούρου, το Τριφύλλι, μετά από 15 χρόνια απολαμβάνει την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Εκείνο ακριβώς το καλοκαίρι, ταλαιπωρημένος ο Κόκκαλης και με βαρύ το ηλικιακό άχθος, αποφασίζει να παραδώσει τα κλειδιά του Ολυμπιακού. Οχι βεβαίως – βεβαίως αβρόχοις  ποσί! Αλλο η αγάπη, άλλο η κονόμα και η τσέπα.  Αιματηρές οι απαιτήσεις, αλλά ο νέος καραβοκύρης δεν μασάει από τέτοια, έχει ήδη υπηρετήσει πέντε χρόνια το βόλεϊ του συλλόγου και έχει ζυμωθεί στην ολυμπιακή οικογένεια από παιδί, δίπλα στον Μιλτιάδη, τον πατέρα του. Εναν Μιλτιάδη που την ιστορία Ολυμπιακός την έκανε βίωμα δικό του από τον καιρό που ρίζωσε στον Πειραιά και από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, την ευθύνη των ερασιτεχνικών τμημάτων. Και το ’79, με τη δρομολόγηση του πρώτου επαγγελματικού πρωταθλήματος, γενικός αρχηγός, με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή