Αυλαία για έναν γεννημένο σταρ

Αλήθεια, είχε δει κανείς τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς να κλαίει; Τον είχε δει, μέχρι την περασμένη Κυριακή και το «αντίο» του στο ποδόσφαιρο να λυγίζει; Να είναι... γήινος; Ποτέ κανείς. Αλλά καμιά φορά λυγίζουν και οι αλύγιστοι. Κάνουν πίσω κι εκείνοι που στη ζωή τους πήγαιναν μόνο μπροστά. Βγαίνουν δάκρυα από μάτια που νόμιζες πως βγάζουν μόνο κυνισμό. «Οταν ξύπνησα το πρωί έβρεχε. Είπα στον εαυτό μου πως ακόμα κι ο Θεός ήταν λυπημένος. Συγκινήθηκα πολύ. Κοίταξα τους συμπαίκτες μου, έκλαιγαν. Κοίταξα στην εξέδρα για να βρω δύναμη στη σύζυγό μου, έκλαιγε κι αυτή. Κοίταξα στη γιγαντοοθόνη κι έκλαιγαν και οι τιφόζι μας».

Λύγισε ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς που εδώ και μερικές μέρες αποτελεί επίσημα «πρώην ποδοσφαιριστή». Εφτασε στα 41 του για να αποφασίσει να αποσυρθεί από το ποδόσφαιρο. Ναι, ήθελε να αγωνίζεται κι άλλο, δεν ξέρουμε έως πού έφτανε το μυαλό του, άλλωστε προτάσεις είχε. Και μάλιστα πολλές. Αλλά ένιωσε πως δεν μπορούσε. Η Μίλαν το ετοίμασε μια φιέστα φαντασμαγορική, όπως το ποδόσφαιρο που έπαιζε. Φαντασμαγορικό. Ο κόσμος τού επιφύλασσε ένα «αντίο» ανεπανάληπτο, όπως πολλά από τα γκολ που είχε πετύχει. Σαν εκείνο με το ανάποδο ψαλίδι κοντά στη γραμμή του πλάγιου άουτ, πολλά μέτρα από την αντίπαλη εστία, κανένα.

Σήκωσε τα χέρια του βγαίνοντας στο «Σαν Σίρο» με το γήπεδο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Κι αυτή τη φορά δεν τα σήκωσε για να κάνει την κίνηση που συνήθιζε και η οποία έλεγε «αποθεώστε με». Τα σήκωσε σαν να θέλει να τους πάρει όλους μια μεγάλη αγκαλιά. Ακόμα και τους οπαδούς της Βερόνα που τον γιούχαραν κι εκείνος είχε να τους δώσει... πληρωμένη απάντηση. «Συνεχίστε να γιουχάρετε, το ότι με βλέπετε είναι η μεγαλύτερη στιγμή της σεζόν σας»... Οχι που δεν έλεγε ατάκα που θα... έγραφε στην τελευταία του παρουσία σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ο Ζλάταν είναι...

Βία, αλκοόλ και ναρκωτικά

Ηταν ανήλικος ακόμα όταν έκλαψε για τελευταία φορά μέχρι την περασμένη Κυριακή. Και ήταν ανήλικος όταν αναγκάστηκε να ζει σε ένα σπίτι που οι συνθήκες ήταν ακατάλληλες για κάθε παιδί. Ο βόσνιος πατέρας, Σέφικ Ιμπραΐμοβιτς, ήταν αλκοολικός. Η κροάτισσα μητέρα, Γιούρκα Γκράβιτς, ήταν τόσο νευρική που τον χτυπούσε με ξύλινα σκεύη στο κεφάλι. Η αδερφή του είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Για μια οικογένεια μεταναστών, που ζούσε σε ένα γκέτο στη Σουηδία, το να μείνει «όρθιο» το ένα παιδί κάτω απ' αυτές τις συνθήκες έμοιαζε με θαύμα. Το πέτυχε ο Ζλάταν μέσω του ποδοσφαίρου. Το ξεκίνησε μικρός, έβρισκε τον τρόπο για να ξεφεύγει από την εφιαλτική του καθημερινότητα και να αφήνει το μυαλό του και τα πόδια του ελεύθερα. Αντί να κλωτσήσει τον πατέρα του, κλωτσούσε την μπάλα. Αντί να ρίχνει κουτουλιές στη μάνα του, έκανε κεφαλιές με την μπάλα. Κι όταν στα 16 του χρόνια σκέφτηκε πως θα πρέπει να κάνει κάτι άλλο για να ζήσει, εμφανίστηκε ο ατζέντης του και του το απαγόρευσε. «Εδώ είναι η διαφυγή σου. Κι εδώ είναι η ζωή σου».

24 χρόνια καριέρας, 558 γκολ

Κι αυτή η ζωή τον έβγαλε στον αφρό. Τον έκανε μεγάλο και τρανό, τον μετέτρεψε σε είδωλο για εκατομμύρια κόσμο. Κι ας είναι αθυρόστομος. Κι ας έβαζε πάντα και παντού το «εγώ» πάνω από το «εμείς». Ισως με εξαίρεση την παρουσία του στη Μίλαν, που την αγάπησε... παράφορα. O Ιμπραΐμοβιτς θα έχει να λέει πως στην καριέρα του αγωνίστηκε σε μερικές από τις μεγαλύτερες ομάδες του κόσμου. Τόσο σπουδαίος υπήρξε. Αγιαξ, Γιουβέντους, Μπαρτσελόνα, Ιντερ, Παρί, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μίλαν. Αλήθεια, υπάρχουν πολλοί που να έπαιξαν σε τόσους πολλούς μεγάλους συλλόγους;

Σε 949 παιχνίδια συνολικά ο Ζλάταν σημείωσε 558 γκολ. Πολλά απ' αυτά έγραψαν ιστορία, ήταν υπέροχα. Ηταν ο παίκτης που έκανε το δύσκολο να μοιάζει με το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Μπορούσε να βάλει γκολ με εναέριο τακουνάκι και να το κάνει να μοιάζει τόσο εύκολο, όσο ένα πλασέ σε κενή εστία. Εγινε θρύλος του ποδοσφαίρου. Και δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς από το να μιλάει για τον εαυτό του και να τον αποκαλεί θρύλο. «Συνήθως λένε πως γίνεσαι θρύλος όταν πεθάνεις. Εγώ, όμως, είμαι ήδη ένας ζωντανός θρύλος. Γεννήθηκα γέρος, θα πεθάνω νέος. Ολα είναι μέσα στο μυαλό. Είσαι τόσο νέος και τόσο φρέσκος όσο νιώθεις. Η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Είσαι τόσο νέος όσο θεωρείς πως είσαι. Το μυαλό σου αποφασίζει πόσο νέος ή πόσο γέρος είσαι».

Το μυαλό αυτή τη φορά αποφάσισε πως ο Ζλάταν... γέρασε. Γέρασε για να μπορεί να παραμείνει ο Ιμπραΐμοβιτς που ξέραμε και που θαυμάζαμε. Η εικόνα του είναι πολύ σημαντική και το χειρότερο για τον Ζλάταν θα ήταν να τον θυμόμαστε ως έναν βετεράνο, που στο φινάλε του δεν θα μπορούσε να τρέξει, να ντριμπλάρει, να σκοράρει όπως τον μάθαμε. Εφυγε κι εμείς θα τον θυμόμαστε όπως ακριβώς τον βλέπαμε όλα αυτά τα χρόνια. Με όσα έκανε μέσα στο γήπεδο και όσα έλεγε έξω απ' αυτό. Zlatan out...