Γιατί θα μας λείψει (εάν εν τέλει φύγει)

Οι εκλογές είναι πια μια ανάσα μακριά. Ομως η οργή ακόμα ξεχειλίζει στην Τουρκία, έπειτα από τους τρομερούς σεισμούς που σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, τους πιο πολλούς επειδή τα κτίρια όπου βρίσκονταν έπεσαν σαν χάρτινα λόγω εγκληματικών κατασκευών και άφησαν απροσμέτρητες συνέπειες σε πολλαπλάσιους που γλίτωσαν τον θάνατο, αλλά δεν έχουν πια ζωή, σε ένα κράτος που όταν έπρεπε δεν ήταν εκεί. Κι όμως παρ’ όλ’ αυτά, ο Ερντογάν δεν έκανε πίσω. Οχι απλώς στήνει τις κάλπες στην ώρα τους, αλλά και πιο νωρίς: στις 14 Μαΐου, αντί τον Ιούνιο όπως ήταν ο αρχικός προγραμματισμός, ενώ η (πραγματικά) ενωμένη πλέον αντιπολίτευση δείχνει, δημοσκοπικά, να τον συντρίβει. Ετσι, η ημέρα της κρίσεως πλησιάζει. Οπως και η ημέρα που θα δείξει και αν η Ελλάδα θα χάσει τον σημαντικότερο frenemy της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της. Αλλο που ο ίδιος ούτε το αντιλαμβάνεται, ούτε το ξέρει, ούτε, πολύ περισσότερο, θα το επιθυμούσε να βρίσκεται σε αυτόν τον ρόλο, του οποίου, όμως, συνιστά την επιτομή.