Αμαρτία εξομολογημένη, δεν είναι αμαρτία. Ετσι τουλάχιστον έλεγαν παλιά κάποιοι παπάδες. Δεν ξέρω αν το λένε ακόμα, αν και φαντάζομαι ότι ναι, τόσο χρήσιμο που είναι. Εμένα λοιπόν η αμαρτία μου είναι ότι μου λείπει εκείνη. Η μία και μοναδική. Η υπέροχη, η ανεπανάληπτη Μαρία Ζαχάροβα. Μου λείπει αυτή η γενναία ψυχή, αυτή η μαχήτρια του δικαίου, αυτή η αγωνίστρια της τιμής, που δεν την έσκιαξε καμιά μάχη. Και που από το γραφείο της, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη μεγάλη, αυτοκρατορική Ρωσία του 21ου αιώνα (καλά, εντάξει, όταν λέμε στην πρώτη γραμμή, είναι συμβολικό, κάπως ποιητική αδεία, στο υπερφρούριο του Κρεμλίνου είναι το γραφείο…) έδωσε τη μητέρα των μαχών απέναντι στους προδότες του Κιέβου, που τόλμησαν να σηκώσουν σαν το φίδι το κεφάλι να δαγκώσουν τον αστράγαλο του Πούτιν και της Μόσχας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή