Ο αναθεωρητισμός έχει τελειώσει

Λίγες ημέρες πριν από τη Μαδρίτη, σε ένα ξέσπασμα θράσους και περιφρόνησης κάθε έννοιας διεθνούς νομιμότητας και κάθε αρχής σχέσεων γειτονίας, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, είπε την αλήθεια πίσω από κάθε λέξη και πράξη της Αγκύρας: «Η Τουρκία δεν μπορεί να περιοριστεί στα σύνορά της»! Την ίδια στιγμή, ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Κιλιτσντάρογλου εγκάλεσε τον πρόεδρό του λέγοντας ότι «ο Ερντογάν κάνει τον νταή στην Ελλάδα, αλλά για τα υπό κατοχή νησιά δεν κάνει τίποτα». Είναι ο ίδιος που «φωνάζει» τα τελευταία πέντε χρόνια ότι η Ελλάδα έχει «καταλάβει» 18 τουρκικά νησιά στο Αιγαίο και η Τουρκία πρέπει να τα «πάρει πίσω». Ταυτόχρονα, κάποιος κομματάρχης ήρθε στην Αθήνα και άνοιξε την τουρκική σημαία μπροστά στη Βουλή ελπίζοντας ότι αυτό θα του φέρει ψήφους. Την ίδια ώρα, η Τουρκία «ανακαλύπτει» και προσπαθεί να κατοχυρώσει τον όρο «Τουρκαιγαίο» στη διεθνή τουριστική αγορά, ενώ το «Αιγαίο» (εξευτελιστικά για την ίδια) παρέβλεψε επί δεκαετίες η Ελλάδα. Τέλος, ακόμα κι ένα διάσημο μοντέλο της γείτονος ορέγεται κατακτητικό πόλεμο για να ανεβάσει τις μετοχές του στην τουρκική αγορά των likes. Και, μέσα σε όλα αυτά, ο ίδιος ο Ερντογάν λέει και ξαναλέει «δεν τους μιλάω πια ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους...». Τι εννοεί, αυτός ξέρει. Τι νομίζει ότι είναι; Ο μεγάλος αδελφός, που «μπούχτισε» με το «κακό» μικρό αδελφάκι και το αφήνει στην τύχη του; Τρελά πράγματα.

Μπορεί να δυσκολεύεται, όμως η Τουρκία πρέπει να κοιτάξει να μπορέσει να «χωρέσει» στα σύνορά της. Αν δεν μπορεί, πρέπει να φροντίσει να κάνει λίγη... δίαιτα. Πάντως η ιδέα ότι έχει περιθώρια να επεκταθεί προς τα δυτικά της εις βάρος της Ελλάδας, πρέπει να της φύγει πια από το μυαλό όπως της έχει έρθει. Επειδή δεν μπορεί. Βέβαια, κατά βάθος το γνωρίζει. Γι' αυτό και δεν το έχει επιχειρήσει άλλωστε. Φωνάζει, γκρινιάζει, παρενοχλεί, δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, κάνει τα πάντα. Αλλά δεν κάνει εκείνη την κίνηση που θα οδηγούσε στη σύγκρουση, την οποία και τρέμει. Είναι προφανές ότι η Τουρκία φοβάται την αναμέτρηση. Και ελπίζει ότι θα πετύχει κάτι με τον «ψυχολογικό πόλεμο». Ο οποίος, όμως, όσο κι αν είναι ενοχλητικός, δεν αλλάζει σύνορα, όπως είναι η πάγια επιθυμία της. Πάντως, τελικά μέσα στο ΝΑΤΟ δεν μίλησε. Εξω, αλλού, είναι άλλο...

Στην πραγματικότητα, και ειδικά μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία και την πανταχόθεν στοχοποίηση του αναθεωρητισμού, σύνορα δεν αλλάζουν πλέον εύκολα ούτε καν οι πόλεμοι, ακόμα και έπειτα από νίκες. Σύνορα αλλάζουν οι υπογραφές μετά από τις ήττες. Αυτές είναι οι μόνες που μπορούν να νομιμοποιήσουν τέτοιου είδους τετελεσμένα. Αρα, ακόμα κι αν ο Ερντογάν πίστευε στη φενάκη ότι θα μπορούσε να νικήσει σε μία ελληνοτουρκική σύρραξη, δεν είναι δυνατόν να φαντάζεται ότι μετά θα έπαιρνε και την υπογραφή της Ελλάδας για νομιμοποίηση νέων συνόρων. Ούτε ότι πλέον θα νομιμοποιούσε κανείς διεθνώς μια «νίκη» της.

Σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου, η Τουρκία απειλείται με βαριά ήττα. Βέβαια, η λογική δεν είναι πάντοτε ο κυρίαρχος μηχανισμός στη λήψη αποφάσεων, ιδίως στα αυταρχικά και μεγαλοϊδεατικά καθεστώτα όπως το τουρκικό. Η εικοσαετία Ερντογάν στην εξουσία έχει χειροτερεύσει δραματικά τις σχέσεις των δύο χωρών. Οταν πρωτοεξελέγη, πολλοί στην Ελλάδα ήταν εκείνοι που πανηγύριζαν, έστω κι αν τώρα το έχουν ξεχάσει. Πίστευαν ότι το «πολιτικό Ισλάμ» θα ήταν η «απάντηση ειρήνης» στον «σκληρό κεμαλισμό». Και, ασφαλώς, όποιος επισήμαινε το σφάλμα αυτού του σκεπτικού, ήταν δήθεν φιλοπόλεμος και διάφορα τέτοια. Τελικά, έγινε το ακριβώς ανάποδο: ο Ερντογάν εκπαίδευσε την ήδη εχθρική Τουρκία σε μία συνολική λογική μίσους κατά της Ελλάδας. Αυτό δεν αλλάζει. Ομως, πλέον, μετά την Ουκρανία, ο αναθεωρητισμός έχει τελειώσει.