Εξοπλισμοί

Ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν αντιδρά με σφοδρότητα και εφηβική αγένεια («δεν υπάρχει για μένα Μητσοτάκης») και οδηγεί για μία ακόμη φορά σε ναυάγιο την προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων. Ο φαύλος κύκλος δεν θέλει να σπάσει. Αν και ευστόχως ο έλληνας πρωθυπουργός δεν παγιδεύεται στη λογική της έντασης. Η επίσκεψη στην Ουάσιγκτον ενοχλεί. Και ενοχλεί γιατί ήταν εξόχως πετυχημένη στην ανάδειξη του σύγχρονου πολύπλευρου ρόλου της Ελλάδας. Ο μόνος προβληματισμός που μπορεί να διατυπωθεί αφορά την (προ)δέσμευση να αποκτήσει η χώρα το αμερικανικό αεροσκάφος 5ης γενιάς F-35 από το 2028 και μετά, όταν θα υπάρξει ο αναγκαίος δημοσιονομικός χώρος. Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην αγορά μιας μοίρας (18-24 αεροσκαφών δηλαδή). Ετσι, μετά την αγορά των 24 Rafale από τη Γαλλία (Ντασό) θα ακολουθήσει η αγορά από τις ΗΠΑ των F-35 (Λόκχιντ Μάρτενς). Δεν είμαι ειδικός για να εκτιμήσω τα θεαματικά – όπως γράφεται – πλεονεκτήματα του εν λόγω αεροσκάφους ειδικά για το Αιγαίο. Αλλά το γεγονός ότι η χώρα μπαίνει σε μια νέα κούρσα εξοπλισμών δεν μπορεί να θεωρηθεί η πλέον άριστη εξέλιξη. Το αεροσκάφος αυτό είναι ιδιαίτερα δαπανηρό (82 εκατ. δολάρια χωρίς τον εξοπλισμό του) και με πολύ υψηλό κόστος λειτουργίας. Και βέβαια η Ελλάδα θα πρέπει να έχει επαρκή και ικανή αποτρεπτική δύναμη. Αλλά άλλο «αποτροπή» και εντελώς διαφορετικό «η κούρσα εξοπλισμών». Η χώρα ήδη με τις πρόσφατες αγορές νέων οπλικών συστημάτων εκτόξευσε τις αμυντικές της δαπάνες στο 3,84% του ΑΕΠ, τις υψηλότερες απ’ όλες τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ περιλαμβανομένων και των ΗΠΑ (ΕΕ, 1,5%).