Είναι πραγματικά κρίμα που η ΕΠΟ (στον βωμό των χρημάτων από τα τηλεοπτικά δικαιώματα) ξαναγύρισε το σύστημα του Κυπέλλου στα διπλά παιχνίδια.

Τη στιγμή μάλιστα που η ίδια είχε εφαρμόσει το αγγλικό σύστημα κυρίως (εκεί όπου το Κύπελλο είναι η κορυφαία ίσως διοργάνωση εδώ και δεκαετίες) και είχαμε νοκάουτ αγώνες με τις ομάδες ανώτερης κατηγορίας να φιλοξενούνται εκτός έδρας από συλλόγους χαμηλότερων κατηγοριών.

Η έκπληξη είναι το αλατοπίπερο του Κυπέλλου, όπου ακόμα και ο μικρός έχει δικαίωμα στο όνειρο, καθώς τόσες και τόσες φορές στην Αγγλία βλέπουμε ερασιτεχνικές ομάδες να ζουν το όνειρό τους.

Οπως το έκανε πέρυσι στη Γερμανία η Χόλσταϊν Κίελ, ομάδα 2ης κατηγορίας, που με πρωταγωνιστή τον έλληνα τερματοφύλακά της Γιάννη Γκέλιο απέκλεισε την Μπάγερν στα πέναλτι. Την ομάδα με τους έξι τίτλους, που άρχιζε τη νέα σεζόν με φιλοδοξίες να πάρει και πάλι όσο περισσότερους μπορούσε.

Και όμως εδώ στην Ελλάδα, κοιτάμε συνήθως το εφήμερο, το ποιο μας βολεύει κατά το δοκούν και πολλές φορές και οι ίδιοι οι μεγάλοι προτιμούν να μην έχουν προβλήματα.

Ο Λεβαδειακός και η Λάρισα έβαλαν δύσκολα σε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ, αλλά αλήθεια πόσες πιθανότητες έχουν στους επαναληπτικούς στις έδρες των μεγάλων αντιπάλων τους. Σαφώς και αν οι χθεσινοί αγώνες ήταν  νοκάουτ, τόσο ο Πέδρο Μαρτίνς στη Λιβαδειά όσο και ο Ραζβάν Λουτσέσκου στη Λάρισα θα έβαζαν διαφορετικές συνθέσεις.

Οπως και να έχει όμως οι αντίπαλοί τους, που αγωνίζονται στη Super League 2 (αλλά με μεγάλη ιστορία στη μεγάλη κατηγορία και στο Κύπελλο ιδιαίτερα η Λάρισα) θα είχαν την ευκαιρία τους, ή αν θέλετε γενικότερα περισσότερες ευκαιρίες για να κάνουν το… μπαμ.

Εχει αποδειχθεί, τουλάχιστον στις χώρες της Ευρώπης όπου εφαρμόζεται, ότι στον κόσμο αρέσει το απρόοπτο, η έκπληξη. Εδώ επιστρέψαμε στη μονοτονία των διπλών αγώνων.