Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα δύο «άκρα» του κοινοβουλευτικού πολιτικού σκηνικού της Γερμανίας, η ακροδεξιά AfD και η Αριστερά, δεν τα πήγαν καλά στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Η μεν Εναλλακτική για τη Γερμανία είδε το ποσοστό της να υποχωρεί κατά 2,3% σε σύγκριση με το 2017, με αποτέλεσμα να υποχωρήσει στην πέμπτη θέση, πίσω από τους Φιλελεύθερους του FDP. Η δε Αριστερά έχασε σχεδόν τη μισή της εκλογική δύναμη και βρέθηκε κάτω από το όριο του 5% (4,9% έναντι 9,2% το 2017) σε πανεθνικό επίπεδο, διασφαλίζοντας την είσοδό της στη νέα Βουλή οριακά και μόνο χάρη στους τρεις βουλευτές που εξέλεξε απευθείας σε ισάριθμες περιφέρειες.  

Αυτός είναι και ο λόγος που ήδη έχει ξεσπάσει έντονη γκρίνια στο εσωτερικό τους. Γκρίνια η οποία αφορά τόσο την ηγετική ομάδα των δύο κομμάτων όσο και τη γραμμή που αυτή ακολούθησε τους τελευταίους κρίσιμους μήνες ενόψει των εκλογών. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να οδηγηθούν – εν ευθέτω χρόνω – σε αναπροσαρμογές, προσώπων και πολιτικής τακτικής.

Δύο γραμμές στην AfD. Στην AfD, όπως σημειώνει σε σχετικό της ρεπορτάζ η εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine Zeitung», υπάρχουν δύο ουσιαστικά εκδοχές για την ερμηνεία του αποτελέσματος. Η μία ισχυρίζεται πως το κόμμα όχι απλώς έχασε σημαντικό έδαφος, αλλά βλέπει ουσιαστικά τη δυναμική του να έχει εξαντληθεί εντός της γερμανικής κοινωνίας. Σημειώνει δε ότι η αποτυχία καθίσταται ακόμη μεγαλύτερη από τη στιγμή που η Χριστιανική Ενωση έχασε τόσα εκατομμύρια ψήφους, χωρίς όμως η Εναλλακτική να καταφέρει να επωφεληθεί – κι αυτό παρά το ότι στη CDU-CSU βρίσκεται, θεωρητικά, η φυσική «δεξαμενή» από την οποία μπορεί να αντλήσει ψηφοφόρους. Οσο για τη δεύτερη, κάνει όσους την προκρίνουν να πανηγυρίζουν για την πρωτιά που διασφάλισε το κόμμα σε δύο ανατολικά κρατίδια – τη Σαξονία και τη Θουριγγία. Και όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για κάτι ακόμη, όπως χαρακτηριστικά το περιέγραψε ο ένας εκ των επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας, Αλεξάντερ Γκάουλαντ, το βράδυ των εκλογών: «Η Μέρκελ έφυγε! Αυτό ήταν το δικό μας καθήκον και σήμερα το εκπληρώσαμε».

Αριστερά: «Γίναμε δωρητές σώματος». Στην Αριστερά, από την άλλη, η κρίση έχει αρχίσει επί της ουσίας να αποκτά υπαρξιακά χαρακτηριστικά. Παρά το γεγονός ότι εδώ και χρόνια το κόμμα έχει δοκιμαστεί τόσο στην αντιπολίτευση όσο και στη (συγ)κυβέρνηση σε μια σειρά κρατίδια, το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει πως δεν πείθει και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στους Γερμανούς σε κανέναν από τους δύο ρόλους.

Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί είναι η παρέμβαση ενός από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη και πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας, της Σάρα Βάγκενκνεχτ. Αν και χαρακτήρισε ορθή τακτική την ετοιμότητα συμμετοχής σε μια κυβέρνηση «της κοινωνικής συνοχής», πρόσθεσε πως «ο τρόπος που επιλέξαμε, με ελάχιστη αυτοπεποίθηση, να γινόμαστε διαρκώς προσφορά στο SPD και τους Πράσινους ως κυβερνητικοί εταίροι, παρά το ότι τα μηνύματα από τα δύο κόμματα ήταν αρνητικά, ασφαλώς μας κατέστησε λιγότερο ελκυστικούς».