Συμπληρώνονται σήμερα ακριβώς πενήντα χρόνια από την κηδεία του Γ. Σεφέρη. Μια κηδεία – πολιτικό γεγονός, αφού αποτέλεσε την πρώτη μαζική διαδήλωση ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, με το εμβληματικό τραγούδι «Αρνηση / Στο περιγιάλι το κρυφό» του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση Σεφέρη να δονεί την ατμόσφαιρα. Πενήντα χρόνια μετά, και με τον Θεοδωράκη να έχει επίσης φύγει, αναδεικνύονται οι κοινές συνισταμένες αλλά και οι αποκλίσεις των μέγιστων αυτών δημιουργών. Πρώτα απ’ όλα, Σεφέρης και Θεοδωράκης είναι τραγικοί. Τραγικοί κατά την έννοια που ήσαν ο Αισχύλος και ο Σαίξπηρ. Και η τραγικότητά τους ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό το έργο τους αλλά και την ξεχωριστή πολιτική δράση του καθενός. Δεν είναι τυχαίο ότι εκτός από την «Αρνηση» και τα «Ανθη της πέτρας», ο Θεοδωράκης μελοποίησε το πιο τραγικό ποίημα του Σεφέρη, τα «Επιφάνια» («Επιφάνια – Αβέρωφ», πρώτη εκτέλεση με την υπέροχη τραγική φωνή του Αντ. Καλογιάννη). Η τραγικότητα στο έργο και των δύο δημιουργών δεν έχει τονιστεί επαρκώς στις σχετικές αναλύσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή