Είναι σπάνιο να βρεις ανθρώπους του μπάσκετ που να μοιάζουν στον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Κι αν το σκεφτείς καλύτερα; Είναι σπάνιο να βρεις ανθρώπους γενικά του αθλητισμού που να μοιάζουν στον Ντούσαν Ιβκοβιτς. Αλλωστε ποιος άλλος είχε την προσωνυμία που εκείνος απέκτησε στην πορεία του όλα αυτά τα χρόνια στα γήπεδα. Σοφός. Τι λέξη. Τι τιμή. Τι αναγνώριση για έναν άνθρωπο που ήταν ακριβώς αυτό. Ενας σοφός. Του μπάσκετ και της ζωής.

Ο Ιβκοβιτς λατρεύτηκε από όλον τον κόσμο όχι μόνο γιατί ήταν ένας προπονητής που έγραψε ιστορία ή που άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ. Αλλά γιατί η προσωπικότητά του ξεπερνούσε τα στενά όρια των παρκέ. Κέρδιζε τον σεβασμό σου μονάχα με την παρουσία του. Τον πλησίαζες και ένιωθες πως μονάχα λίγα λεπτά συζήτησης μαζί του θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Και σίγουρα πιο… σοφό. Σου χάριζε απλόχερα τη σοφία του, τη γνώση του, τον τρόπο ενός αληθινού τζέντλεμαν. Η ηρεμία του τη στιγμή που γύρω του μπορεί να γινόταν… πόλεμος υπήρξε μνημειώδης.

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές του στιγμές είναι η φωτογραφία του πάγκου του Ολυμπιακού τη στιγμή που ο Πρίντεζης βάζει το καλάθι της νίκης στην Κωνσταντινούπολη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ. Ολοι βρίσκονται σε έναν άλλον κόσμο, «χαμένοι» από τη μεγάλη επιτυχία που ήταν μερικά δέκατα του δευτερολέπτου μακριά, μεθυσμένοι από το νέκταρ μια μυθικής ανατροπής. Εκείνος έχει τα χέρια του σταυρωμένα και κοιτάζει ψηλά, το ταμπλό, περιμένοντας να μηδενίσει και μετά να αγκαλιαστεί, να πανηγυρίσει, να ανακουφιστεί. Αυτή ήταν η εικόνα του Ντούντα στα καλά και στα άσχημα. Στους μπασκετικούς… περιπάτους της καριέρας του και στα μπασκετικά θρίλερ. Στις βραδιές που έγραψε ιστορία και σε εκείνες που έφυγε ηττημένος από ένα γήπεδο. Πάντα με το κεφάλι ψηλά, πάντα με μια σιγουριά και μια αυτοπεποίθηση που σπανίζουν. Πάντα με τη σοφία να τον διακρίνει. Αντίο, σοφέ.