«Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι υπερτιμημένος»

Υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο της Μάρως Δούκα (όπως άλλωστε σχεδόν το σύνολο των βιβλίων της δημιουργού της «Αρχαίας σκουριάς») που έχει τον τίτλο «Το πιθάρι του πεζογράφου». Αντικαθιστώντας τη λέξη «πεζογράφος» με τη λέξη «ηθοποιός», θα μπορούσε θαυμάσια ο τίτλος αυτός να εικονογραφήσει τη σημερινή συνομιλία με την ηθοποιό Μπέττυ Αρβανίτη. Ετσι καθώς εικόνες, βιώματα, σχέσεις, προσπάθειες, επιδόσεις, οραματισμοί μπλέκονται σε ένα αξεδιάλυτο σύνολο, ώστε, όσο μικρό ή μεγάλο μερτικό κι αν διεκδικεί το καθετί, να μεταβάλλεται σε κρίκο μιας ισχυρά σφυρηλατημένης, με πάθος και σύνεση, με βαθιά γνώση αλλά και σοφό ένστικτο, θεατρικής αλυσίδας. Δεν είναι το μοναδικό, αλλά είναι από τα πολύ λίγα θέατρα αυτό της Μπέττυς Αρβανίτη που, σύμφωνα με την αξεπέραστη ρήση του γάλλου θεατρανθρώπου Ζαν – Λουί Μπαρό, συνιστά τον ιδιοφυή συνδυασμό όλων των τεχνών ώστε λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική, αρχιτεκτονική να εναρμονίζονται σε ένα σύνολο με άξονα το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. Ετσι ώστε κάθε βράδυ για δύο ώρες ηθοποιοί και θεατές σε μια σπάνιας εκλεκτικότητας συνωμοσία, χωρίς οτιδήποτε να έχει συμφωνηθεί ανάμεσά τους, να «προχωρούν» τη ζωή τους ξορκίζοντας όλοι μαζί τον φόβο της φθοράς και του θανάτου.