Η Aννα Καφέτση, υπεύθυνη του εικαστικού προγράμματος στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, κάνει τη δική της αναδρομή, κυρίως στις ταινίες της περασμένης 20ετίας. Λόγω του – ελπίζουμε γουρλίδικου – χτυπήματος από τον γνωστό δαίμονα της ηλεκτρονικής πλέον τυπογραφίας η δική της συνεισφορά έμεινε εκτός του αφιερώματος που φιλοξένησαν τα «Πρόσωπα» το περασμένο Σάββατο. Επανορθώνουμε εδώ.

«Επιχειρώ μια βαθιά βουτιά στην κινηματογραφική εικοσαετία. Ξέρω ότι είναι παράτολμο για τις λίγες λέξεις που έχω στη διάθεσή μου. Ανασύρω στη μνήμη ταινίες, προσωπικές στιγμές, ατέλειωτες συζητήσεις και σημειώσεις. Aλλωστε οι σκοτεινές αίθουσες των κινηματογράφων είναι και αυτές, όπως και τα βιβλία και οι εκθέσεις, οι κατοικίες μου. Η λίστα είναι μακρά και ανοιχτή. Ταινίες μετά το 2000 που είδα ή ξαναείδα στην Αθήνα και τις πόλεις του κόσμου. Επέλεξα εδώ όχι μόνο τις καλύτερες, αλλά ταινίες που θέτουν ερωτήματα, ανοίγουν τη σκέψη και το συναίσθημα, ξεβολεύουν και συγκινούν. Και κυρίως ταινίες που θυμάμαι. Η σειρά δεν είναι πάντα χρονολογική αλλά ελπίζω η σημειολογία της να είναι ευανάγνωστη. Eνας ποιητικός, φιλοσοφικός στοχασμός συχνά κρυπτικός και αλληγορικός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση και την ανθρωπινότητα, την απαλλοτρίωση και την ανάδειξη νέων πολιτικών υποκειμένων διαπερνά αυτό το ετερογενές και πολυδιάστατο κινηματογραφικό σώμα, επιτρέποντας συγκλίσεις ανάμεσα στο τοπικό και το παγκόσμιο».   

Θόδωρος Αγγελόπουλος: «Το λιβάδι που δακρύζει» (2004)

Αμπάς Κιαροστάμι: «Δέκα» (2002), «Γνήσιο αντίγραφο» (2010)

Μίχαελ Χάνεκε: «Aγνωστος κώδικας» (2000), «Η δασκάλα του πιάνου» (2001), «Κρυμμένος» (2005), «Η λευκή κορδέλα» (2009), «Αγάπη» (2012)

Μπέλα Ταρ: «Το άλογο του Τορίνο» (2011)

Τζαφάρ Παναχί: «Ο κύκλος» (2000)

Ασγκάρ Φαραντί: «Ενας χωρισμός» (2011), «Τι απέγινε η Ελι;» (2009), «Ο εμποράκος» (2016)

Σιρίν Νεσάτ: «Γυναίκες χωρίς άντρες» (2009)

Εντουαρντ Γιανγκ: «Και ένας και δύο οικογενειακοί ρυθμοί (Yi Yi)» (2000)

Κιμ Κι Ντουκ: «Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη» (2003)

Αλεξάντρ Σεκούροφ: «Ρωσική κιβωτός» (2002), «Alexandra» (2007), «Η κιβωτός των ανθρώπων» (Francofonia, 2015)

Ντέιβιντ Λιντς: «Οδός Μαλχόλαντ» (2001)

Λαρς φον Τρίερ: «Dogville» (2003)

Αμπντεραμάν Σισακό: «Bamako» (2006)

Ράντα Σαχάλ Σαμπάγκ: «Ο χαρταετός» (2003)

Κλερ Ντενί: «Λευκή ύλη» (2009)

Richard Brouillette: «Encirclement – Neo-Liberalism Ensnares Democracy» (2008)

Ραούλ Πεκ: «Δεν είμαι ο νέγρος σου» (2016)

Trinh T. Minh-ha: «Forgetting Vietnam» (2016)

Κεν Λόουτς: «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» 2016

Ζαν-Λικ Γκοντάρ: «Η δική μας μουσική» (2002)

Γιούλιαν Ρόζεφελντ: «Μανιφέστο» (2017)

Αλεχάντρο Γκονσάλες Ινιάριτου:  «Χαμένες αγάπες» (2000), «21 γραμμάρια» (2003), «Βαβέλ» (2007)

Γιώργος Λάνθιμος: «Ο αστακός» (2015)

Αλφόνσο Κουαρόν: «Ρόμα» (2018)

Λάζλο Νέμες: «Ο γιος του Σαούλ» (2015)

Ρούμπεν Εστλουντ: «Το τετράγωνο» (2017)

Μάρεν Αντε: «Toni Erdmann» (2016)

Nαντίν Λαμπάκι: «Capernaum» (2018)

Χιροκάζου Κόρε Εντα: «Κλέφτες καταστημάτων» (2018)