Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Πέρασαν δώδεκα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ο αυτουργός αυτής της απεχθούς πράξης κυκλοφορεί ελεύθερος, αφού η αρχική ποινή των ισοβίων μετατράπηκε από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο σε 13 χρόνια κάθειρξη. Και η εξέλιξη τούτη γίνεται ακόμη πιο ανυπόφορη, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ο Επαμεινώνδας Κορκονέας αποφυλακίστηκε μόλις στα 11 χρόνια. Πάντως είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι έχει ασκηθεί αναίρεση από τον εισαγγελέα του ΑΠ κατά της ανωτέρω απόφασης, η οποία «έσπασε» τα ισόβια. Και τούτο για να διευκρινιστεί, επιτέλους, ποια είναι η έννοια του πρότερου «σύννομου βίου» που αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντική περίσταση στον Κορκονέα και οδήγησε νομοτελειακά στην απελευθέρωσή του (χωρίς να αξιολογηθεί λ.χ. η αυταρχικότητά του έναντι των νέων ανθρώπων που του προσάπτουν πολλοί).
Ωστόσο, το ζήτημα τούτο δεν είναι μόνο νομικό και θα άξιζε να αναστοχαστούμε ευρύτερα τι έγινε τον Δεκέμβρη του 2008. Με άλλα λόγια, να σκεφτούμε ποια ήταν η θετική και ποια η αρνητική διάσταση από το μεγαλειώδες ξεσήκωμα των μαθητών (τότε).
Ποια ήταν η θετική πλευρά; Η θετική πλευρά ήταν ότι μια νεανική δύναμη αμφισβητούσε την «κοινωνία του καναπέ», η οποία ζούσε μέσα στην υπερκατανάλωση και τον υπερδανεισμό (που μας οδήγησαν άλλωστε και στη χρεοκοπία).
Επιπλέον, η νεανική τούτη δύναμη αμφισβητούσε τον ρόλο του «αποβλήτου», το γεγονός, με άλλα λόγια, ότι πολλοί νέοι ήταν κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος, αλλά έκαναν «τον πιτσαδόρο» ή ήταν άνεργοι.
Ατυχώς η μεταγενέστερη οικονομική κρίση επιδείνωσε αυτή την κατάσταση και πολλοί νέοι επιστήμονες εξακολουθούν και σήμερα να είναι άνεργοι ή να πηγαίνουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο, υπήρχε και μια αρνητική (ή επικίνδυνη) διάσταση στο ξεσήκωμα των μαθητών. Ποια ήταν αυτή;
Τα παιδιά αυτά (όπως και τα αντίστοιχα σημερινά παιδιά) δεν είχαν, και δεν έχουν, μια «στέρεη ιδεολογία», επειδή έχουν μεγαλώσει μέσα στον εικονικό κόσμο του Ιnternet και η ψηφιακή τους κουλτούρα δεν τους επέτρεπε (και δεν επιτρέπει και σήμερα) να διενεργούν ορθές σταθμίσεις.
Και έτσι είναι δυνατό πολύ εύκολα να κάνουν ατελείς γενικεύσεις ή και ενδεχόμενα - κάποια εξ αυτών - να καταφεύγουν στη βία, η οποία, όπως έλεγε και η Χάνα Αρεντ, είναι «αντιπολιτική» και διαβρώνει τη δημοκρατία μας! Ετσι το περίφημο σύνθημα «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι», το οποίο κατά κόρον ακουγόταν τότε, συνιστούσε μια απαράδεκτη γενίκευση, γιατί υπονοούσε ότι όλοι οι αστυνομικοί είναι δολοφόνοι.
Τέλος: Σε καιρό πανδημίας είναι απαραίτητο να τιμήσουμε τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου με έναν συμβολικό τρόπο (π.χ. με την κατάθεση ενός στεφάνου). Και να μην επιτρέψουμε στους κάθε λογής «λάτρεις της καταστροφής» να διαλύσουν τις πόλεις μας και να θέσουν σε κίνδυνο και άλλες ζωές (διαχέοντας ανεξέλεγκτα τον θανατηφόρο ιό, ο οποίος διαφεντεύει δυστυχώς προς το παρόν τις ζωές μας). Αυτό θα συνιστούσε ειλικρινά ύβριν και προσβολή στη μνήμη του νέου παιδιού που δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη του 2008.
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
