Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
πορεί στην Ελλάδα να είναι κάτι καινούργιο και να ήρθε ως αποτέλεσμα της πανδημίας, αλλά το «ζωντανό» θέαμα μέσω οθόνης αποτελεί μια σύγχρονη πρόταση στον χώρο του πολιτισμού. Στο εξωτερικό είχε ξεκινήσει πολύ πριν από τον κορωνοϊό, με τη διαφορά ότι οι θεατρικές παραστάσεις και οι όπερες που προβάλλονταν μέσω live streaming δεν έρχονταν κατευθείαν στο σπίτι μας. Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, για παράδειγμα, είχαμε τη δυνατότητα να τις παρακολουθούμε την ώρα που παίζονταν στις αίθουσες του εξωτερικού.
Τώρα, λόγω των συνθηκών που επέβαλε ο κορωνοϊός, το θέατρο έρχεται στο σπίτι μας και αφορά πλέον εγχώριες παραγωγές. Χωρίς κοινό στην αίθουσα, οι ηθοποιοί ανεβαίνουν στη σκηνή και παίζουν για εμάς χωρίς να μας βλέπουν. Μια διαδικασία που φαντάζει παράξενη, αλλά που ωστόσο επιτρέπει να διατηρήσουμε ενεργή τη σχέση μας με τις παραστατικές τέχνες.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο δόθηκαν μάλιστα δύο θεατρικές πρεμιέρες, μία στο Εθνικό και μία στο Πορεία, εγκαινιάζοντας αυτή τη νέα τακτική θέασης. Μια τακτική που δεν απαιτεί από τον θεατή να σηκωθεί από τον καναπέ του σπιτιού του, να ντυθεί, να ετοιμαστεί και να βγει με προορισμό ένα θέατρο. Δεν χρειάζεται να σκεφτεί την κίνηση για να φτάσει στην ώρα του, ούτε να αγωνιά για το πού θα βρει να παρκάρει - ούτε να κάνει ησυχία και να μη μιλάει με τον διπλανό του. Και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να κλείσει το κινητό του. Αφήστε που μπορεί να βλέπει παράσταση τρώγοντας και πίνοντας και φορώντας τις πιτζάμες του.
Ωστόσο αυτό το «ζωντανό θεάτρο στο σπίτι» δεν έρχεται μόνο του. Πρέπει να το προγραμματίσει κανείς, αγοράζοντας διαδικτυακά εισιτήριο - προφανώς φθηνότερο του κανονικού, - ώστε να του επιτραπεί η χρήση της ηλεκτρονικής διεύθυνσης που θα τον οδηγήσει στην παράσταση.
Μέσα σε αυτές τις καινούργιες συνθήκες τα πράγματα αποκτούν μια διαφορετική σημασία και παρέχουν νέες απολαύσεις. Οσο κι αν τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει, ούτε καν να υποκαταστήσει τη θεατρική λειτουργία, αυτή την επαφή «εδώ και τώρα» με τους ηθοποιούς, το live streaming μας χαρίζει κοντινά πλάνα - σαν να καθόμαστε στην πρώτη σειρά. Οι εκφράσεις, οι ματιές, οι λεπτομέρειες, ο κόπος, ακόμα και ο ιδρώτας του καλλιτέχνη φαντάζουν διαφορετικά. Υπάρχει μια άλλου είδους αμεσότητα ανάμεσα στην παράσταση και στον θεατή, μια σχεδόν προσωπική σχέση. Κι αν της το επιτρέψουμε, δεν αποκλείεται να μας χαρίσει έντονες στιγμές.
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ. Αρκεί και στο live streaming να τηρήσουμε τους κανόνες της αίθουσας: Να μη μιλάμε, να κλείσουμε το κινητό, να μη σηκωνόμαστε από τη θέση μας. Να σεβαστούμε το προϊόν που με την ίδια αγωνία εκφράζει ο καλλιτέχνης από τη σκηνή όπου βρίσκεται, βάζοντας σε λειτουργία λίγη παραπάνω από τη φαντασία μας. Στη σύμβαση του θεάτρου να προσθέσουμε κι εμείς το δικό μας μερτικό.
Μέχρι το θέατρο να μπορέσει να ξαναβρεί την κανονικότητά του, μέχρι τη στιγμή που τα πράγματα θα επιστρέψουν εκεί όπου τα αφήσαμε, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες της τεχνολογίας. Και μαζί να στηρίξουμε τους ηθοποιούς και όλους τους συντελεστές που βλέπουν εδώ και μήνες τη δουλειά τους να κινδυνεύει. Σε τελική ανάλυση το θέατρο, όσο συλλογικό κι αν είναι στη δημιουργία του κι όσο κοινωνικό κι αν αποδεικνύεται στην εφαρμογή του, παραμένει προσωπική υπόθεση για τον θεατή. Κι έτσι μπορεί να παραμείνει στους δύσκολους και μοναχικούς καιρούς που διανύουμε.
Επικίνδυνη δημοτικότητα
Υπάρχει πάντα ο λάθος τρόπος να χρησιμοποιήσεις τη δημοτικότητά σου. Οπως επίσης υπάρχει και το ενδεχόμενο να μη μαθαίνεις από τα παθήματά σου. Απλώς να συνεχίζεις, ποντάροντας στη δημοφιλία που εσύ ο ίδιος έχεις κατακτήσει με τη δουλειά σου, θεωρώντας πως είναι αρκετή.
Ο Παύλος Χαϊκάλης είναι ένας επιτυχημένος έλληνας κωμικός ηθοποιός, με λαϊκό έρεισμα. Ενας καλλιτέχνης που με το ταλέντο του έχει προσφέρει γέλιο. Οταν ξεκίνησε να εκφράζει δημοσίως τις απόψεις του, κατάλαβε πως βρίσκουν ανταπόκριση. Ο δρόμος τον οδήγησε στην πολιτική. Εκανε τις επιλογές του, βγήκε βουλευτής με τους ΑΝΕΛ στις διπλές εκλογές του 2012 και ύστερα του 2015. Εγινε υφυπουργός για σαράντα μέρες, στη (συγ)κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν περιελήφθη στις εκλογικές λίστες του Σεπτεμβρίου. Μια offshore εταιρεία που διέθετε στην Κύπρο την οποία και δεν είχε δηλώσει στο Πόθεν Εσχες του στάθηκε η αιτία. Το πέρασμά του από την πολιτική δεν του άφησε περιθώρια συνέχειας – είχε μεσολαβήσει κι εκείνη η «απόπειρα χρηματισμού» με οπτικοακουστικό υλικό. Τα λάθη του κόστισαν, αλλά τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.
Επέστρεψε λοιπόν στο σανίδι και τη μικρή οθόνη. Γύρισε στη δουλειά του. Και πολύ καλά έκανε.
Σε κάθε περίπτωση όποιος κατεβαίνει στον στίβο των εκλογών, εκθέτει τον εαυτό του, τις απόψεις του και κρίνεται από τον λαό. Οι επιπτώσεις αφορούν στον ίδιο και στον χώρο που εκπροσωπεί. Η συνέχεια για το κόμμα των ΑΝΕΛ είναι γνωστή.
Αν η δημοφιλία αποδεικνύεται χρήσιμη στην πολιτική, ενδέχεται να αποδειχτεί από άχρηστη ως μοιραία όταν μπει σε χωράφια όπου οι απόψεις δεν είναι το ζητούμενο. Η ιατρική δεν χωρά γνώμες και δη όταν προέρχονται από μη ειδικούς. Στην υγεία οι μόνες γνώμες που έχουν βαρύτητα είναι των επιστημόνων, των ιατρών κι αυτές με μεγάλη προσοχή και ευλάβεια.
Η άγνοια όταν συνδυάζεται με επιπολαιότητα καθιστά τα πράγματα επικίνδυνα. Ηθοποιός-γιατρός λοιπόν ο Παύλος Χαϊκάλης τέθηκε κατά του εμβολίου για τον κορωνοϊό, όχι ως ρόλος, αλλά ως άποψη. Και δυστυχώς δεν είναι ο μόνος.
