Οι μέρες της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι μέρες όπου το κόμμα της Κουμουνδούρου επέστρεψε στα έδρανα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης κόμισαν έναν ευφυή νεολογισμό στην πολιτική σκηνή: τον πολακισμό.

Τα έργα και η άγρια και άθλια εκφώνηση του τέως αναπληρωτή υπουργού Υγείας αποτέλεσαν και αποτελούν μια νέα ρητορική κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Μια μπρουτάλ και κυνική εκφορά που τέμνεται με τα χαμηλότερα λαϊκά ένστικτα του Διαδικτύου και που δεν έχει ίχνος θεσμικής και πολιτικής σοβαρότητας και πολιτισμού.

Τελευταίο κρούσμα η φωτογραφία που ο ίδιος ανέβασε από φιλικό τραπέζωμα σε σπίτι, αψηφώντας και αγνοώντας τις δραματικές στιγμές της πανδημίας και τα περιοριστικά μέτρα που τηρούν οι Ελληνες. Γιατρός ο ίδιος και τέως υπουργός θα όφειλε να δείξει το καλό παράδειγμα. Κι όμως.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι απλώς ο ίδιος. Είναι η ασυλία που του δίδει ο πολιτικός του χώρος. Και ειδικότερα ο Αλέξης Τσίπρας. Που μπορεί να επιχείρησε να εκφράσει στα λόγια μια δυσθυμία, όμως στην πραγματικότητα εξακολουθεί να καλύπτει το φαινόμενο του πολακισμού. Την ίδια ώρα δε, που ζητάει κοινής αποδοχής υπουργό Υγείας και ισχυρίζεται πως θα επιδείξει συναίνεση για τις δύσκολες ημέρες της χώρας. Κι αυτό είναι σαφές πια. Τσίπρας και Πολάκης είναι ένα. Ο αψύς Σφακιανός δεν αποτελεί παραφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οργανικό μέρος του. Υπό αυτή την έννοια μην αναζητά συνταγές για σοβαρή και παραγωγική αντιπολίτευση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ανθρακες ο θησαυρός.