Θανάσης Παπαγεωργίου

Και κάθε φορά λέω τώρα θα τα καταφέρω. Να πιω δηλαδή λίγο νερό και να συνεχίσω την ιστορία από κει που την άφησα. Τα πρόσωπα είναι καθαρά, όπως και οι χώροι. Το θέμα λίγο αρχίζει και σιγοδιαλύεται - μα τόσο ακαριαία; - και σε λίγο έχει μείνει μόνο η αίσθηση.

Δεν πρέπει να πέρασαν περισσότερα από δύο - τρία δευτερόλεπτα και η καθημερινότητα αρχίζει τις επισκέψεις της. Μην ξεχάσω να τηλεφωνήσω στον Δημήτρη για τα ρούχα και στην Ευτέρπη που μου έστειλε λάθος πιστοποιητικό… Αρχίζει ο θυμός που δεν μπόρεσα να απαλλαγώ από τις καθημερινές αηδίες, τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να πάρω το τιμόνι στα χέρια μου και να οδηγήσω εγώ την ιπτάμενη βάρκα στην απέναντι όχθη που περιμένανε τα τεράστια φυτά να τους πάρουμε αίμα από τον κορμό τους για να τελειώσουμε κάτι σκηνικά που είχαμε αρχίσει να στήνουμε σ' εκείνη την τεράστια σκηνή με τους ολλανδούς ηλεκτρολόγους που είχαν έρθει ειδικά γι' αυτό, ενώ όλοι οι μουσικοί, περίπου δύο χιλιάδες άτομα, είχαν κουρντίσει τα όργανά τους και περίμεναν να τους δώσω το σινιάλο για ν' αρχίσουμε, παρόλο που φύσαγε δυνατός αέρας και αγωνιζόμασταν να κρατήσουμε τις παρτιτούρες πάνω στα αναλόγια. Τους είπα να περιμένουν μια στιγμή να φέρω μια ειδική κόλλα που θα τις κράταγε και ίσως αυτή η προσπάθεια να φύγω για να τη φέρω να με ξύπνησε, αλλά μισό λεπτό, να πιω μια γουλιά νερό και συνεχίζουμε.

Αρχίζει το μαρτύριο: από πού θα έφερνα την κόλλα; Πού είναι οι μουσικοί τώρα; Και να η Ευτέρπη με το λάθος πιστοποιητικό, η βάρκα περιμένει μαζί με τους φίλους των μουσικών, ο Δημήτρης πρέπει να έρθει το πρωί να πάρει τα ρούχα για το καθαριστήριο, οι Ολλανδοί αχνοφαίνονται πια και σιγά - σιγά διαλύονται όλα. Πάνε και οι δύο χιλιάδες μουσικοί, πάει και η όχθη με τα τεράστια φυτά. Αναζητώ το λάθος που έκανα και δεν μπόρεσα να συνεχίσω από εκεί που έμεινα, αναζητώ την αιτία που με ξύπνησε, να μην ξανακάνω την επόμενη φορά το ίδιο λάθος, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ήταν που έκανα αυτό το μοιραίο σφάλμα, πάντοτε λέω να αποφεύγω τις καθημερινές σκέψεις τη στιγμή που ετοιμάζω μια παράσταση με δύο χιλιάδες άτομα θίασο, αλλά πάντα κάνω το ίδιο λάθος φαίνεται και διαλύονται όλα. Την άλλη φορά θα το πετύχω.

Τόσα χρόνια πια και δεν έχω μάθει τη μέθοδο. Δεν το έχω συζητήσει και με κανέναν μήπως του έχει τύχει κι εκείνου και με βοηθούσε να μάθω τον τρόπο της συνέχειας. Αυτής της βασανιστικής συνέχειας, που άλλοτε χάνεται μέσα σε δευτερόλεπτα, άλλοτε πάλι ακολουθεί μέχρι το πλύσιμο των δοντιών και μετά… Μετά το καθημερινό χάος. Πρωινό, φρυγανιές, ταχίνι, μέλι, τσάι, να βάλω βενζίνη, να περάσω από το χρωματοπωλείο, να προλάβω να βγάλω τις φωτοτυπίες για τα παιδιά, να δω τα μηνύματα στο λάπτοπ και στο κινητό και ύστερα μάθημα ή πρόβα, κι άλλες φωτοτυπίες, πάλι το χρωματοπωλείο γιατί ξέχασα να πάρω πινέλο μαζί με το μαύρο πλαστικό,  τηλεφωνήματα, πηγαινέλα ασταμάτητα.

Το βράδυ όμως θα τα καταφέρω αν τύχει και βρεθώ σε καμιά βουνοκορφή και έρθει ο μετεωρίτης να πέσει δίπλα μου για να δω αν είναι ζεστός ή κρύος…

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου είναι σκηνοθέτης και ηθοποιός, ιδρυτής του Θεάτρου ΣΤΟΑ που φέτος κλείνει 50 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Στις 2 Οκτωβρίου ξεκινάει παραστάσεις στο Θέατρο Στοά επαναλαμβάνοντας το έργο «Το επάγγελμα της μητρός μου», μια διασκευή που έκανε ο ίδιος πάνω στο ομώνυμο διήγημα του Μποστ