Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
«Τα πάντα ρει και ουδέν μένει», έλεγε ο Ηράκλειτος πριν 2.500 χρόνια. Η ζωή το έχει επαληθεύσει πολλαπλά στο πέρασμα των αιώνων. Στις διακρατικές σχέσεις, στη διεθνή πολιτική, η αρχή αυτή έχει απόλυτη ισχύ. Για αυτό η «σχολή της ακινησίας» και η διπλωματία του ώριμου φρούτου είναι καταστροφικές.
Στα Ελληνοτουρκικά η τακτική της αδράνειας και αναμονής για «ιδανικότερες συνθήκες» κόστισε την απώλεια της ιδανικής ευκαιρίας ολοκλήρωσης των προβλέψεων του Ελσίνκι το 2004 (Καραμανλής - Μολυβιάτης), όταν η Τουρκία ενδιαφερόταν ακόμα για την ευρωπαϊκή της προοπτική.
Η Τουρκία σήμερα εμφανίζεται πιο αναθεωρητική και επιθετική από ποτέ, διεκδικώντας ένα νέο αναβαθμισμένο γεωστρατηγικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Η αμετροέπεια των κλιμακούμενων απειλών και ύβρεων ενεργοποίησε τα ευρωπαϊκά ανακλαστικά. Ολοι πλέον πιέζουν για διάλογο την Αγκυρα. Ο διάλογος αυτός προϋποθέτει προφανώς την απομάκρυνση κάθε απειλής. Η μεγάλη πρόκληση και δυσκολία της ελληνικής πλευράς είναι η έλλειψη ενός σύγχρονου, συνεκτικού στρατηγικού σχεδίου εξωτερικής πολιτικής.
Το εθνικό συμφέρον απειλείται από τις μαξιμαλιστικές βλέψεις του γείτονα, αλλά παράλληλα υποσκάπτεται από την εδραιωμένη, δεκαετίες τώρα, κοινή γνώμη πως έχουμε σε όλα δίκιο και άρα τα «αδιαπραγμάτευτα εθνικά μας δίκαια» δεν επιτρέπουν καμία διαπραγμάτευση, αφού ο όποιος συμβιβασμός θα συνιστούσε μειοδοσία.
Ο γνήσιος πατριωτισμός επιβάλλει να πούμε τώρα στους έλληνες πολίτες τις άβολες αλήθειες. Το διεθνές δίκαιο μας δικαιώνει στα περισσότερα, όχι όμως σε όλα. Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη. Η Τουρκία δεν γίνεται να αποκλειστεί από την Ανατολική Μεσόγειο, τους υποθαλάσσιους πόρους της ή τις οδούς μεταφοράς τους προς τη Δύση.
Οσο χρήσιμες και επιβεβλημένες είναι οι συμφωνίες συνεργασίας με τις χώρες της ευρύτερης γειτονιάς μας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως συνορεύουμε με την Τουρκία. Η γεωγραφία μας επιβάλλει αναπόδραστα τη συνύπαρξη για το αμοιβαίο καλό ή κακό.
Η κυβερνητική υποκρισία να αναγνωρίζει μειωμένη επήρεια, ακόμα και στην Κρήτη, κρίνοντας απαραίτητη τη συμφωνία για τμηματική έστω ΑΟΖ με την Αίγυπτο, αλλά να αποκηρύσσει κάθε τέτοιο ενδεχόμενο για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, που αναπόδραστα πρέπει να γίνει με την Τουρκία, προφανώς δεν αντέχει στη λογική.
Αναμφισβήτητοι πατριώτες, κορυφαίοι πολιτικοί όπως οι Καραμανλής και Στεφανόπουλος, επικαλούμενοι τη λογική, υποστήριζαν πως διακρατική διαφορά εγείρεται όταν η μία πλευρά αξιώνει, δικαίως ή αδίκως, οτιδήποτε από την άλλη. Σημασία έχει η νομική τεκμηρίωση της όποιας αξίωσης, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Εξάλλου, χρόνια τώρα, στις διερευνητικές συζητείται ό,τι βάλει στο τραπέζι η κάθε πλευρά.
Το μεγαλύτερό μας όπλο είναι το Διεθνές Δίκαιο. Πριν, ως σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, συμβεί θερμό επεισόδιο, από ατύχημα ή προβοκάτσια, τώρα που το σύνολο του διεθνούς παράγοντα πιέζει την Τουρκία για διάλογο και ειρηνική επίλυση, μη φανούμε εμείς πως τον αρνούμαστε για οποιονδήποτε λόγο.
Με αυτοπεποίθηση να επιχειρήσουμε τον μακρύ και δύσκολο διάλογο, που θα επιλύσει κάποιες από τις διαφορές, τις δε αγεφύρωτες θα οδηγήσει με συνυποσχετικό στη Χάγη. Η Κυβέρνηση οφείλει τώρα να επιδιώξει εθνική συνεννόηση, προκειμένου να χαραχθεί ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, αναγκαία όσο ποτέ στο παρελθόν.
Ο Σπύρος Δανέλλης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Πρώην βουλευτής και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής
