Ονειρα… Βλέπω όνειρα, αλλά συνήθως δεν τα θυμάμαι… Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι αισθάνεσαι το σώμα σου «παράλυτο» την ώρα που ονειρεύεσαι, ώστε να μην μπορείς να κινηθείς και ν’ ακολουθήσεις τ’ όνειρο και έτσι να κινδυνεύσεις να τραυματίσεις κάποιον ή ίσως και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Τα λίγα όνειρα που θυμάμαι δεν μπορώ να πω ότι θα τα έλεγα όμορφα. Η αίσθηση του να ξυπνάω, μετά από ένα δύσκολο όνειρο, μ’ ακολουθεί και μ’ επηρεάζει όλη την υπόλοιπη μέρα. Από τη φύση μου, είμαι ένας όχι τόσο αισιόδοξος άνθρωπος. Τα όνειρά μου μου αντανακλούν τις δικές μου αγωνίες, τα ανεκπλήρωτα «θέλω» μου, τις ανεπάρκειές μου και τα ελλείμματά μου. Ισως και γι’ αυτό η τέχνη με βοηθάει να ξορκίζω τους «δαίμονές» μου.

Ενα όνειρο που το έχω δει κάποιες φορές και το θυμάμαι, γιατί πάντα μου αφήνει την ίδια γεύση στην ψυχή και στο σώμα, είναι το να βρίσκομαι σε μια κατάσταση κρίσης και να είμαι παντελώς μόνη και να μην έχω από πουθενά και από κανέναν να ζητήσω βοήθεια. Αυτή η ίδια αίσθηση που έχω κάθε φορά ξυπνώντας είναι η αγωνία και ο φόβος της απόλυτης μοναξιάς. Είναι ένα συναίσθημα που τροφοδοτείται πολύ και από τη φύση της δουλειάς μας. Οταν είσαι πάνω στη σκηνή, μαθαίνεις να παλεύεις συνεχώς με την προσωπική σου έκθεση και την ευθύνη του τι έχεις να φέρεις εις πέρας και κατ’ επέκταση είναι ένας αγώνας με τον ίδιο σου τον εαυτό. Καλείσαι σ’ ένα πολύ πυκνό σκηνικό χρόνο ν’ αποκαλυφθείς, να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος σ’ αυτό που καλείσαι να κάνεις, να είσαι απόλυτα εκεί με όλο σου το είναι, οπότε μαθαίνεις να γίνεσαι αρκετά «αυτόνομος» και ουσιαστικά πολλές φορές να νιώθεις και απόλυτα «μόνος», ειδικά όταν σβήνουν τα φώτα.

Παρ’ όλα αυτά η ζωή σου δίνει και ελάχιστα όνειρα που κάνουν την πραγματική ευχάριστη έκπληξη. Αυτά τα όνειρα είναι πολύ λίγα, αλλά η χαρά και το κουράγιο που σου δίνουν για να συνεχίσεις είναι το πιο ισχυρό αντίβαρο σε όλον αυτόν τον καθημερινό ζωντανό «εφιάλτη» που ζούμε. Οταν μπορώ να κλείσω τα ματιά μου, να ονειρευτώ και να χαμογελάσω σ’ ένα «θέλω» μου που έγινε πραγματικότητα, τότε μπορώ να ελπίσω και να σκεφτώ ότι είμαι ικανή για το καλύτερο. Μια τέτοια μεγάλη χαρά σου δίνει και η στιγμή που είσαι πάνω στη σκηνή και έχεις το απίστευτο προνόμιο να μπορείς να ξεφεύγεις από τον εαυτό σου. Οσο μεγάλη και να είναι η δυσκολία της σκηνής και η έκθεση που βιώνεις, η χαρά που παίρνεις από το γεγονός ότι μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο, ξεχνάς την τρωτότητά σου, τη φθορά σου, νιώθεις ότι ο χρόνος σταματά μ’ έναν τρόπο, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι ζεις μια πραγματικότητα που έχει στοιχεία υπερβατικότητας και ονείρου. Θεωρώ ότι αυτός είναι ίσως και ο προσωπικός μου λόγος για να βρίσκομαι πάνω στη σκηνή και να υπηρετώ τη λυρική τέχνη.

Η Αρτεμις Μπόγρη είναι μεσόφωνος. Πρόσφατα το κοινό την ξεχώρισε στον ρόλο της Λεπορέλλας στην ομώνυμη όπερα του Γιώργου Κουρουπού και στον ρόλο του Ορλόφσκι στην επετειακή «Νυχτερίδα» για τα 80 χρόνια της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ολη η Ελλάδα, ένας πολιτισμός», η Αρτεμις Μπόγρη θα συμμετέχει στα Γκαλά Οπερας της ΕΛΣ στο Αρχαίο Θέατρο Μεσσήνης (30 Ιουλίου), στον αρχαιολογικό χώρο Αφαίας στην Αίγινα (19, 20 Αυγούστου), στο Ενετικό Φρούριο Ζακύνθου (29, 30 Αυγούστου) και στις δύο συναυλίες της Μόνικα στο Ηρώδειο στις 20 και 21 Ιουλίου.