Πέραν του κόσμου τούτου

Δεν ξέρουμε τίποτα για τον τόπο ή για το βιογραφικό του αφηγητή της ιστορίας αυτής και όμως όλα είναι πολύ συγκεκριμένα και κατά κάποιο τρόπο γνώριμα, έστω και ως κληροδοτημένη ανάμνηση: μια ορεινή δασική περιοχή, φαράγγια και βουνοκορφές, σκόρπια εγκαταλελειμμένα χωριά, πέτρινα σπίτια που καταρρέουν, ο κύκλος των εποχών. Το φυτικό στοιχείο κυριαρχεί παντού. Ο ήρωας έχει προφανώς εγκαταλείψει τον αστικό βίο και ξανα- ή πρωτο- ανακαλύπτει το φυσικό φως, τη φυτική αναγέννηση, τις υποχθόνιες διεργασίες αναπαραγωγής τής ζωής, το πέταγμα των χελιδονιών, το τρίξιμο των νεκρών φύλλων, την ηθολογία ασβών και αγριογούρουνων. Διαλέγεται με τον φυσικό κόσμο, του απευθύνει ερωτήματα για το νόημα της πάλης για την επιβίωση. Κάθε τόσο οδηγεί ως ένα χωριό κάτω στην κοιλάδα για ανεφοδιασμό.