Είναι τελικά σωστή η επιλογή να διεξαχθούν πλέι οφ στην Ελλάδα για την ανάδειξη και του πρωταθλητή; Αν δούμε τι συμβαίνει μπαίνοντας στην τελευταία στροφή της κούρσας, θα συμφωνήσουμε πως τουλάχιστον φέτος,  το νέο σύστημα διεξαγωγής διατηρεί το ενδιαφέρον ζεστό. Διότι αν δεν υπήρχαν τα πλέι οφ, τότε θα είχαμε ήδη πρωταθλητή από τις τελευταίες ημέρες του Φεβρουαρίου.

 Θα πει κάποιος, δίχως πλέι οφ πιθανότατα θα ήταν περισσότερες οι ομάδες στο πρωτάθλημα, άρα και μεγαλύτερη η διάρκειά του. Σύμφωνοι. Αντί για 26 αγωνιστικές, θα είχαμε 30. Τέσσερις αγώνες περισσότερους, τέσσερις αγώνες που ο Ολυμπιακός θα αγωνιζόταν πιθανότατα με ομάδες τύπου Απόλλωνα, Λεβαδειακού και ΠΑΣ Γιάννινα. Και δεν θα μπορούσε να χάσει μια διαφορά πέντε βαθμών, σε μια τελική ευθεία.

 Τώρα, μπαίνοντας στον Μάρτιο, υπάρχουν ακόμα δέκα αγωνιστικές για την ανάδειξη του πρωταθλητή και των ευρωπαϊκών εισιτηρίων. Και όχι… όποιες κι όποιες. Δέκα ματς που θα είναι ανταγωνιστικά για όλους, δέκα ματς υψηλής έντασης, τα περισσότερα εξ αυτών σπουδαία ντέρμπι, που μπορούν να φέρουν πολλές ανατροπές. Το ενδιαφέρον θα παραμείνει για τον επόμενο ενάμιση μήνα ζεστό, ο κόσμος θα συνεχίσει να ασχολείται, τα γήπεδα θα γεμίσουν και μαζί θα φέρουν και έξτρα έσοδα για τις ομάδες.

 Είναι μια σωστή επιλογή να διεξαχθούν πλέι οφ με αυτή τη μορφή. Με τις ομάδες να «κουβαλούν» τους βαθμούς τους, με τον πρωταθλητή να αναδεικνύεται μέσα απ’ αυτά, δίνει δεύτερη ευκαιρία σε όσους έκαναν μια καλή κούρσα, αλλά δεν κατάφεραν να κόψουν πρώτοι το νήμα. Θα πει κάποιος, είναι δίκαιο για εκείνον που τελικά τερμάτισε πρώτος; Ισως όχι την πρώτη χρονιά. Την επόμενη, όμως, μπορεί να είναι στη δεύτερη ή τρίτη θέση και να μπει να διεκδικήσει επί ίσοις όροις τον τίτλο στη διαδικασία των πλέι οφ.