Τζοχάνσον αντί για Ζελβέγκερ

Υπάρχουν αρκετές ταινίες με μονοπλάνα διαρκείας – με κίνηση μηχανής ή σταθερή κάμερα. Δεν έχω ξαναδεί, ωστόσο, μια κινηματογραφική ταινία – με συνεχή δράση και μια αλληλουχία από κοντινά και μακρινά πλάνα – που να ολοκληρώνεται με μία λήψη και να καθηλώνει. Προφανώς το σκέφτονταν πολλοί πριν από αυτόν, αλλά ουδείς το επιχείρησε στον βαθμό και στη διάρκεια που το κατάφερε ο Σαμ Μέντες με το επικό και ποιητικό «1917». Είναι ζήτημα εάν μέσα σε δύο ώρες ο μοντέρ χρειάστηκε να παρέμβει περισσότερες από τέσσερις – πέντε φορές. Το επίτευγμά του σχεδόν δικαιωματικά στέλνει στα χέρια του τον θείο Οσκαρ για τη σκηνοθεσία της χρονιάς, που μπορεί να παρασύρει και το βραβείο καλύτερης ταινίας. Το έχει ξανακάνει, άλλωστε, το 1999 με το σαρκαστικό «American Beauty», που απογύμνωσε το δυτικό πρότυπο της μεσαίας τάξης. Στις φετινές παραγωγές, για την έμπνευση και μόνο του Μέντες, το «1917» κάνει τη διαφορά και προεξοφλώ ότι θα περάσουν πολλά χρόνια πριν εμφανιστεί στις κινηματογραφικές αίθουσες κάτι ανάλογο. Κυρίως επειδή θα καταγραφεί ως μιμητισμός, ακόμη κι αν το αποτέλεσμα θα δείχνει άψογο.