Το βλέμμα στέκεται στις εικόνες μόνο για να τις διαπεράσει και να συλλάβει, πέρα απ’ αυτές, το αιώνιο και εσαεί επαναλαμβανόμενο μυστήριο των Παθών. Ναι, οι εικόνες είναι μια ανοικτή πύλη προς την αιωνιότητα. Η φωτογραφία όμως δεν λέει τίποτα για την αιωνιότητα, ικανοποιείται με το εφήμερο, είναι η μαρτυρία του μη αναστρέψιμου και στέλνει τα πάντα πίσω στην ανυπαρξία. Αν υπήρχε τον καιρό του Ιησού, ο χριστιανισμός δεν θα είχε αναπτυχθεί, ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα είχε γίνει μια σκληρή θρησκεία της απόγνωσης, και τότε θα έπρεπε να είναι κανείς εικονοκλάστης και να μην αφήνει τίποτα να επιζήσει. Και οι πιο ρεαλιστικές ζωγραφικές αναπαραστάσεις της Σταύρωσης αφήνουν να διακρίνεται μέσα στις πληγές της μαρτυρικής σάρκας, σαν σε αρνητικό, το θαύμα της Ανάστασης. Αν είχε μπορέσει να υπάρξει μία φωτογραφία του θανάτου του Χριστού, δεν θα είχε δείξει τίποτ’ άλλο από ένα βασανισμένο πτώμα παραδομένο στον αιώνιο θάνατο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή