Μίσος

Βοά η επικαιρότητα και ο δημόσιος, επίσημος και ανεπίσημος, λόγος. Χλαπαταγή από σάρισες που περιμένουν μετανάστες στις εισόδους των πόλεων, πέτρες που σπάζουν τα τζάμια των πούλμαν, αλαλάζοντες ανήλικους διαμαρτυρόμενους, κάπνα και τσίκνα από μπάρμπεκιου διαμαρτυρίας και ρεψίματα από μπίρες. Και από την άλλη, κατάρες, αναθέματα, υπερχρήση λέξεων όπως «μαυρόψυχοι», «σκουλήκια», «κτήνη». Η απόκρουση του μίσους με μίσος. Που πολλαπλασιάζει το τελικό γινόμενο. Ενας πόλεμος με όπλα τα κοντάρια του θυμικού. Μόνο κραυγές και καθόλου ψίθυροι. Η υστερία ως κανονικότητα. Λεκτικές κλωτσοπατινάδες, άλματα της λογικής, ο Γιαννούλης, ο Κυρανάκης, το «Σκατόψυχοι όσοι δεν θέλουν τους μετανάστες» του Γιώργου Κυρίτση ως πολιτικό επιχείρημα. Η ψυχή και πάλι η ψυχή. Ποιος την έχει καλύτερη, μεγαλύτερη, πιο γενναία, πιο εθνική, πιο μπλε, πιο κόκκινη, πιο ροζ. Μόνο που από αυτό το σκηνικό της αλλοφροσύνης απουσιάζει το ίδιο το «έργο». Οι ίδιοι οι πρόσφυγες.