Ο «ζωγράφος» Ορχάν Παμούκ

Δεκαπέντε χρόνια, από το 1959 έως το 1974, από τα επτά έως τα είκοσι δύο μου, ζωγράφιζα πολύ κι ονειρευόμουνα ότι στο μέλλον θα γινόμουνα ζωγράφος. Μεγάλωσα σε μια πολυμελή οικογένεια μηχανικών που δεν έδιναν πολλή σημασία στην τέχνη, αλλά στα μαθηματικά και στα παιχνίδια του μυαλού. Ο πατέρας κι ο θείος μου, όπως ο παππούς μου – που, έως τη δεκαετία του 1930, ήταν εργολάβος σιδηροδρόμων -, ήταν πολιτικοί μηχανικοί. Στα παιδικά μου χρόνια κανείς στην οικογένειά μου δεν φαινόταν ν’ απορεί με την αγάπη μου για τη ζωγραφική – το αντίθετο, όλοι θέλανε να με πείσουν ότι είχα ταλέντο. Τώρα, πενήντα χρόνια μετά, θέλω να προσθέσω ότι δεν είχα μόνο ταλέντο, είχα και την επιθυμία να ζωγραφίζω. Επειδή σκέφτομαι ότι το άλλο πραγματικά καθοριστικό, μυστηριακό στοιχείο της ζωής μου, όσο και το ταλέντο μου, ήταν η παράξενη επιθυμία μου, η εσωτερική αυτή ανάγκη μου να βάφω με χρώματα το χαρτί και να σχεδιάζω. Οπως η σεξουαλική επιθυμία που ένιωθα ξαφνικά, ενώ δεν είχα τίποτα ερεθιστικό στο μυαλό μου, όπως η μελαγχολία που ερχόταν πολύ σιγά, κι όταν συνειδητοποιούσα την τελευταία στιγμή ότι είχε έρθει, ήταν πολύ αργά για να την αποφύγω, ή όπως η οργή, που χωρίς φανερό λόγο αισθανόμουνα για όλα και για όλους, έτσι κι η επιθυμία μου να ζωγραφίσω εμφανιζόταν αιφνιδιαστικά μέσα μου, μεγάλωνε γρήγορα, απλωνόταν στην ψυχή μου. Ηξερα από πείρα ότι για λίγο μπορούσα να τη μεταθέσω για αργότερα, αλλά κι ότι θα ήμουν δυστυχισμένος αν για μεγάλο διάστημα δεν ζωγράφιζα. Ημουν πολύ ευτυχισμένος όταν, καθισμένος στο γραφείο μου, σχεδίαζα, άπλωνα τα χρώματα που μου κάνανε δώρο οι συγγενείς μου στα γενέθλιά μου, σ’ ένα χαρτί, σ’ ένα τετράδιο ή στον καμβά μου, όταν ζωγράφιζα κάποια πράγματα. (Ο σουηδός συγγραφέας Στρίντμπεργκ συγκρίνει αυτή την ευτυχία με την ευχαρίστηση που προσφέρει το όπιο)* […]