Το τελευταίο μπασκετικό διήμερο, εκτός από εκπληκτικό θέαμα, σασπένς και εκπλήξεις, ήταν και άκρως διδακτικό. Οι νίκες της Αργεντινής επί της Σερβίας και της Γαλλίας επί των ΗΠΑ, αντίστοιχα, δεν αποτέλεσαν μονάχα δύο δυνατούς… κρότους στο παγκόσμιο μπάσκετ, αλλά έστειλαν και πολλά μηνύματα για το τι χρειάζεται μια ομάδα ώστε να προχωρήσει σε μια σπουδαία διοργάνωση.

Καλό είναι το σουτ, ακόμα καλύτερες οι τακτικές και οι άμυνες. Ομως το μπάσκετ θέλει και κορμιά. Ψηλά κορμιά, παίκτες γυμνασμένους, που έχουν τη δυνατότητα να δώσουν μάχες, να φτάσουν πιο ψηλά από τον αντίπαλο, να κυριαρχήσουν με την παρουσία τους στο παρκέ. Αυτό είχε η Γαλλία και κοίταξε στα μάτια την Αμερική. Αυτό είχε και η Αργεντινή και έστειλε τη Σερβία να παίξει αύριο για το… τίποτα της πέμπτης θέσης.

Για να το βάλουμε και στα δικά μας μέτρα, από την Ελλάδα απουσιάζουν τα… κορμιά. Μπορεί να υπάρχει ταλέντο, όμως αν βάλουμε τους δικούς μας δίπλα – δίπλα με τους Γάλλους θα δούμε μεγάλες διαφορές. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, στην Ελλάδα ο ψηλός γκαρντ, που θα μπορέσει με το κορμί του και τη δύναμή του να διεισδύσει στην αντίπαλη ρακέτα με τις πιθανότητες υπέρ του για να σκοράρει ή να πάρει κάποιο φάουλ. Δεν έχουμε Ντε Κολό.

Και οι τέσσερις ομάδες που βρίσκονται στα ημιτελικά του Μουντομπάσκετ έχουν αυτό το στοιχείο. Και οι τέσσερις ομάδες συνδυάζουν τα πάντα. Ταλέντο, σουτ, ψηλά και δυνατά κορμιά. Και οι τέσσερις ομάδες έκαναν η κάθε μία από τη μεριά της τη δική της υπέρβαση. Μπορούμε, πλέον, να απολαύσουμε τις τέσσερις κορυφαίες ομάδες του κόσμου, μακριά από αναλύσεις για φαβορί και από προβλέψεις. Και αυτό είναι ακόμα πιο γοητευτικό.