Στην αφετηρία, λοιπόν. Με τρεις διαφορετικούς εκπροσώπους του ελληνικού ποδοσφαίρου να ανοίγουν την αυλαία των προκριματικών των ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Τον Ολυμπιακό που πιθανότατα έχει τη δυσκολότερη αποστολή -πώς αλλιώς άλλωστε να μεταφραστεί η απόπειρα να φτάσεις ως τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, από το μονοπάτι μη πρωταθλητών – και τους Ατρόμητο και Αρη που ουσιαστικά θα «παζαρέψουν» δύο θέσεις που… δεν είχαμε πέρσι τον Σεπτέμβρη. Ή πιο σωστά που συνηθίσαμε να μην έχουμε πια τον Σεπτέμβρη. Βάζουμε τρεις στους πέντε στα γκρουπ των ευρωπαϊκών Κυπέλλων και νιώθουμε καλά. Δεν είμαστε όμως καλά. Και αυτό το αποδεικνύει ο «κατήφορος» που έχουμε πάρει στο ranking της UEFA. Εκεί που για την Ελλάδα όλα διαιρούνται δια του «5». Σαφώς έχει παίξει ρόλο σε όλο αυτό, η εξέλιξη της πιο παράξενης 10ετίας του ποδοσφαίρου μας. Μια ιστορία ασορτί με την οικονομική κρίση. Τα «πέτρινα» του Παναθηναϊκού, ο υποβιβασμός της ΑΕΚ στην τρίτη εθνική κατηγορία, το «ασανσέρ» του Αρη. Ολα είχαν τη σημασία τους για να βρεθούμε πλέον με την υποχρέωση να αρχίζουν οι ομάδες μας από τα προκριματικά του Ιούλη. Ακόμη και σήμερα που μιλάμε, πιθανότατα δεν διαθέτουμε πέντε ομάδες με κυβικά να φτάσουν στους ομίλους του Σεπτέμβρη. Και αν δεν ήταν ο Ολυμπιακός να το παλεύει μόνος του εδώ και χρόνια, κάνοντας ταξίδια ως τον Φλεβάρη και τον Μάρτη, τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα. Ο Αρης έχει σίγουρα μια ενδιαφέρουσα δυναμική, αλλά είναι πλέον πολύ χαμηλά στην κατάταξη των clubs και θα είναι ένας μικρός άθλος να καταφέρει να φτάσει ως τους ομίλους. Ο Ατρόμητος είναι σε ακόμη πιο δύσκολη θέση. Θα ήταν ένα πρώτης τάξεως deal να δούμε έστω μία από τις δύο ομάδες να έχουν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις τον Σεπτέμβρη. Μεταξύ μας, όμως, δεν είναι το πιθανότερο. Ή τουλάχιστον όσο πιθανό φαντάζει να συνεχιστεί αυτός ο κατήφορος.