Χθες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την ημέρα που μια πυρκαγιά κατέστρεψε ένα παραλιακό θέρετρο παίρνοντας μαζί της περισσότερες από εκατό ζωές. Σήμερα έρχεται η πρώτη θλιβερή επέτειος για να μας θυμίσει πως εκείνη η ανείπωτη τραγωδία, για την έκταση της οποίας υπάρχουν αδιαμφισβήτητες ευθύνες της πολιτείας, εξελίχθηκε σε ένα έγκλημα διαρκείας. Ενα έγκλημα με τα ίδια χαρακτηριστικά που προκάλεσαν την καταστροφή: έλλειψη συντονισμού αλλά και έλλειψη ενσυναίσθησης από ένα κράτος που πνίγει στη γραφειοκρατία του κάθε ανάγκη των πολιτών του για βοήθεια.

Είναι χαρακτηριστικό πως από τις συνολικά 3.000 κατοικίες, μόλις οι 300 έχουν λάβει άδεια επισκευής. Αντί δηλαδή το κράτος να στέρξει τους πυροπαθείς και να κάνει τα πάντα για να ανακουφίσει τον πόνο τους, εξακολουθεί να κινείται με τους συνήθεις αργούς του ρυθμούς. Η εικόνα πλήρους εγκατάλειψης της περιοχής, όπως προκύπτει από το οδοιπορικό των «ΝΕΩΝ», επιτείνει την αίσθηση πως αντί της κρατικής μέριμνας βασιλεύει η αδιαφορία. Αίσθηση που γίνεται βεβαιότητα όταν ακούσει κανείς τις μαρτυρίες των δεκάδων εγκαυματιών που δίνουν μόνοι τους τη μάχη για να σβήσουν, όσο μπορούν να σβηστούν, τα σημάδια του πύρινου ολέθρου από τα σώματά τους.

Στις ευθύνες που υπάρχουν για την έκταση της τραγωδίας, δεν μπορούν παρά να προστεθούν οι ευθύνες για το έγκλημα διαρκείας που συντελείται εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο. Οι ευθύνες αλλά και το χρέος για την πολιτεία να κινηθεί, έστω και τώρα, με έναν τρόπο που δεν θα προσβάλλει τη ζωή των επιζώντων αλλά τη μνήμη των νεκρών.