Είναι μόνος του ο Γιάννης στο ταξίδι αυτό για να κατακτήσει όλες τις κορυφές που υπάρχουν; Οχι, καθόλου. Το αντίθετο. Ο ίδιος όταν με δάκρυα στα μάτια σηκώθηκε να μιλήσει μόλις άκουσε το όνομά του ως MVP του NBA είπε πως παρόλο που στην Ελλάδα είναι 6 το πρωί, του στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης οι συμπατριώτες του. Ναι, πίσω στην πατρίδα υπάρχουν πολλοί – οι περισσότεροι θέλουμε να πιστεύουμε – που καμαρώνουν με όσα πετυχαίνει ο Αντετοκούνμπο στην άλλη άκρη του κόσμου. Που γελούν. Που κλαίνε όταν τον βλέπουν να κλαίει.

Γι’ αυτούς τους Ελληνες μίλησε γεμάτος συγκίνηση ο Γιάννης. Γι’ αυτούς που ξεροσταλιάζουν ξημερώματα για να τον δουν να αγωνίζεται και να «πετάει» με τους Μιλγουόκι Μπακς. Γι’ αυτούς που τον περιμένουν σαν αληθινό μεσσία να εμφανιστεί με τη Γαλανόλευκη και να οδηγήσει σε απάτητες κορυφές κι εκείνη.

Οι υπόλοιποι πρέπει να μείνουν στην «απέξω». Και δυστυχώς είναι κι εκείνοι πολλοί. Εκείνοι που δεν δίστασαν, σε μια μέρα που το ελληνικό μπάσκετ και ο ελληνικός αθλητισμός ζούσαν μια μαγική στιγμή, να τσακώνονται από το πρωί έως τη νύχτα για πράγματα «ξένα» στον ίδιο τον Γιάννη. Που αν τα δει το πιθανότερο είναι να γελάσει, ίσως και λίγο να στενοχωρηθεί για το πώς σκέφτονται μερικοί.

Ο Γιάννης δεν είναι δημιούργημα ούτε της Δεξιάς, ούτε της Αριστεράς, ούτε της πολιτικής γενικότερα. Δεν είναι δημιούργημα κάποιου μεγάλου συλλόγου, ούτε τον έστειλε κάποιος εκεί. Κατάφερε ό,τι κατάφερε μόνος του, με την αξία του, με τα θέλω του, με τα όνειρά του, με το πλούσιο και δίχως ταβάνι ταλέντο του. Και γι’ αυτό η χθεσινή κορυφή είναι μονάχα η πρώτη που πατά. Εχει πολλές ακόμα. Ας ελπίσουμε στην επόμενη να έχουν όλοι στα social media μια καλή κουβέντα για τον Γιάννη. Τη δικαιούται. Την αξίζει. Γιατί μας κάνει όλους υπερήφανους με τα κατορθώματά του αλλά και την ξεχωριστή εικόνα που βγάζει προς τα έξω.