Αντε, πάλι τα ίδια!

Ρωτούσε ξανά ένας φίλος, καλοπροαίρετα, με αληθινή απορία «μα εσύ, ένας αριστερός, με τη Νέα Δημοκρατία;..». Και του εξήγησα ότι η έξοδος από την κρίση και η διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας δεν έχουν ούτε «αριστερό πρόσημο» ούτε «δεξιές αποκλίσεις», δεν είναι ταξική πάλη, δεν έχουν ιδεολογική απόχρωση ούτε «ή εμείς ή αυτοί». Είναι απόφαση επιλογής της κοινής λογικής, πολιτικής εφαρμογής του αυτονόητου. Και επιπλέον το δεξιό και το αριστερό είναι προσδιορισμοί πολύ σχετικοί πλέον, εδώ και δεκαετίες έχουν χάσει την «αίγλη» που είχαν κάποτε. Αριστερά καθεστώτα έχουν κάνει τερατώδη εγκλήματα, «αριστερές» κυβερνήσεις έχουν εφαρμόσει άδικες, αντιδραστικές, άθλιες πολιτικές - καλή ώρα -, ενώ προοδευτικές πολιτικές, αντίθετα, υλοποιήθηκαν συχνά από «δεξιές» κυβερνήσεις. Επίσης, πολλά πρόσωπα, πολιτικοί ή εμβληματικές προσωπικότητες, δεν κατατάσσονται αναλόγως, δεν προσδιορίζονται ως αριστεροί ή δεξιοί, σήμερα. Ο Μαδούρο, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, ο Ιγκλέσιας κι ο Τσίπρας είναι πιο αριστεροί π.χ. από τον Ομπάμα ή τον Μακρόν; Ο Καμμένος, ο Κοτζιάς, ο Κουίκ, ο Ρασπούτιν, ο Παπασούζας κι ο Πολάκης πώς χαρακτηρίζονται, ποιος είναι αριστερός και ποιος δεξιός; Κι αν ο Στάλιν κι ο Μάο, ο Κάστρο, ο Χόνεκερ, ο Τσαουσέσκου ήταν αριστεροί, να σας θυμίσω πάλι, και σήμερα, έναν δικό μας που πριν από 25 χρόνια μάς βαρέθηκε, τα βρόντηξε και την έκανε. Να λοιπόν κι ένας δεξιός, ο Μάνος Χατζιδάκις. Το πρότυπο του αδέσμευτου ελεύθερου ανθρώπου, που αν ζούσε σήμερα θα είχε συγκλονιστεί με το χάλι μας. Θα μας λυπόταν γιατί στ' αλήθεια είμαστε για λύπηση και πάμε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που θα 'θελε, απ' ό,τι μας έδειχνε. Ο εθνολαϊκισμός, η δημαγωγία, η νεοπλουτέ φτήνια, ο αυριανισμός, ο ψευτοτσαμπουκάς κι η έπαρση του ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε θριαμβεύουν, ενώ η «αστική» ευγένεια θεωρείται ελάττωμα και βλάβη προς αποφυγήν, η «αγωγή από σπίτι», η σεμνότητα, η πραότητα, η δοτικότητα, η καλλιέργεια είναι καταγέλαστα. Η βλαχομπαρόκ ζαρντινιέρα κι ο κλαρινογαμπρός ωρύονται πως η αριστεία είναι ρετσινιά και κόλαφος, ενώ η μετριότητα, το γλείψιμο, η οσφυοκαμψία και η εξίσωση προς τα κάτω, προς το ανθρωπόμορφο μηδενικό, είναι όραμα ζωής για τον όποιο συριζοφέροντα και παράδειγμα προς μίμηση για τον διπλανό. Εφυγε πριν από 25 χρόνια, λοιπόν, ο άνθρωπος που σμίλεψε σε κάποιους τη μέθεξη των αρωμάτων με την ψυχή της Ανατολής και την ορθογώνια λογική με τον σφυγμομετρητή της Δύσης. Ο αναρχικός αριστερο-δεξιός, φάρος του πολιτισμού, της τέχνης και της δημιουργίας, που δεν συμβιβάστηκε στιγμή με προκάτ συστήματα και δόγματα. Και δεν τον άντεχαν οι κάθε λογής κρατούντες, αφού έλεγε π.χ. ότι το υπουργείο Πολιτισμού είναι ένα άχρηστο κατασκεύασμα, τροχονόμος σκανδαλωδών επιδοτήσεων προς ημετέρους και ΚΑΣτρο λαμόγιων της αρχαιολογίας. Του το 'κλεψα και το σβούριξα προχτές, ως δικής μου εμπνεύσεως εξυπνάδα, κι έγινε της κολάσεως με κάτι αυγιανές, τσαντιρόγιουφτους και μπαγκσμπάνηδες, που είναι γνωστοί λ ά τ ρ ε ι ς του πολιτισμού και δεν μπορούν ούτε στιγμή απολίτιστοι. Ο Μέγας Χατζιδάκις, ένα πανάκριβο διαμάντι στο στέμμα του νεοελληνικού πολιτισμού. Τον είχε ρωτήσει η Μαρία Ρεζάν «Οι άνθρωποι σας θεωρούν - έτσι όπως θέλουν να βάζουν ετικέτες - δεξιό. Για σας τι σημαίνει δεξιός, αριστερός, κεντρώος; Πέστε μου, τι πιστεύετε;» και η απάντηση «Κοιτάξτε, αν εννοείτε δεξιός με την ψυχολογία χωροφύλακα ή αστυνόμου, δεν την έχω. Είμαι ένας φιλελεύθερος αστός». Ο Χατζιδάκις, λοιπόν, ήταν φιλελεύθερος. Ο Μαδούρο, ο Στάλιν, ο Κάστρο, για πες μου, ρε φίλε, τι ρόλο βαράγανε; Τι ήταν; Το αντίθετο, έτσι; Δηλαδή σοσιαλιστές, να πούμε! Αυτό δεν σημαίνει αριστερός, σοσιαλιστής / μαρξιστής δεν σημαίνει; Ωραία. Εδώ να βάλουμε και τον Τσίπρα, προς το παρόν, ως την επόμενη μεταμφίεση, γιατί έχει δρόμο ακόμα μέχρι κάπου να καταλήξει. Με την καλή έννοια, πάντα…

Τώρα, μια που λέγαμε για τσίπρες, κωλοτούμπες, αριστερούς και πελατάκια του συστήματος, πώς πάει, τι μαθαίνετε; Τι λένε οι καλοί πελάτες μας, πηδάνε από τα παράθυρα, έτσι; Το βλέπετε, νομίζω. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Την κάνουν από κανάλια, ραδιόφωνα, ΑΠΕ-μπεεε, ΥΕΝΕΡΤ, φυλλάδες κ.λπ. Αλλοι κάνουν τους απατημένους, τους διαφωνούντες, τους επικριτικούς. Αλλοι προβάρουν τα μπλε, άλλοι κάνουν πιρουέτες, ασκήσεις εδάφους και κωλοτούμπες εμπνευσμένοι από τον Μεγάλο Αδελφό. Του μεγάλου μας τσίρκου. Ξέρετε γιατί, φαντάζομαι. Δεν σας έχω - όλους… - για εντελώς σανοφάγους, κάτι έχετε πάρει πρέφα, δεν μπορεί. Κάτι μύρισε απ' την πλευρά της νύφης, βαρύς αχός ακούστηκε, άρα, τουτέστιν, δηλαδή, με άλλους λόγους, ήτοι, σκόλασε ο γάμος! Τέλος. Και κυκλοφορίας και της ταινίας και επιτηδεύματος.

Ε, ελάτε τότε να παίξουμε. Πόσο πάει το μαλλί, λέτε; Επιμένει ένα κακόμοιρο παιδάκι να το πάμε το στοίχημα, μαζί, εγώ κι εσύ μαζί, που λέει και το τραγούδι. Και επιμένει, παρόλο που το πάω λάου λάου να το σώσω, να γλιτώσει, μικρό παιδί, άβγαλτο κι ανόητο είναι - μην το στείλω στον κουβά, άφτιαχτο κι αστόλιστο, και τι μας νοιάζει εμάς, Κωστής Παλαμάς. Λοιπόν, πάμε εμείς οι υπόλοιποι κι αν θέλει ποντάρει κι ο μικρός - μικρός στο μάτι, τρόπος του λέγειν, δηλαδή. Κάτω από 8% η διαφορά, λέει ο κρουπιέρης, πάνω από 10% τη βάζω εγώ. Τα βλέπω, λέει ο άλλος από δίπλα, 12% τους ανεβάζω την πονταρισιά και τους πάω και για πάνω από 13%, μέχρι να τινάξω το ταμείο. Γράψτε τα όπως τα λέω, μάλιστα όλα τα στοιχήματα από 10 και κάτω σας τα χαρίζω. No more bets, please! Ή μάλλον όχι, πάμε κι άλλο, αν δεχτείτε ισοπαλία στο 12, ανεβαίνω πάνω από 15%, μέχρι να πέσει ξερός ο έτσι… (αν ήμασταν σοβαρή χώρα, θα έπρεπε να έρθει νταμπλ σκορ στο… αμφίρροπο ντέρμπι, κάπου 40,2 προς 19,7, αλλά σώνεται κάπως ο μικρός γιατί ζούμε στο Κατσαπλιαδιστάν, ως γνωστόν). Μουτς!

Α, ναι, μια που λέμε για ελεύθερες πτώσεις από τα παράθυρα, ο φίλος μου ο Σεβαστάκης - που γράφει κάπου εδώ, παραδίπλα - πήδηξε απ' το πλοίο πριν από λίγες μέρες. Οχι λόγω εξυπνάδας ή διαφοροποίησης, απλώς δεν έβγαινε στη Σάμο με την καμία, ούτε Ικαρία δεν έφτανε με το σαπιοκάραβο. Αχ, Δημήτρη μου, Δημήτρη μου… Κρίμα, καπετάνιε, αλλά ξέρεις πριν από πόσα χρόνια τα περάσαμε εμείς αυτά; Από τα χρόνια της ιλαράς και του κοκίτη! Ο παλιός είν' αλλιώς, δεν ήξερες, δε ρώταγες; Και δεν πήδηξε μόνο αυτός, χαμός γίνεται. Και συνωστισμός α λα Ρεπούση και χορός Ζαλόγγου α λα τούρκα.

Στο μεταξύ, εκτός από βλαμμένους, ανόητους, κομπλεξικούς και φθονερούς φίλους - και συγγενείς - που αφού συριζώθηκαν «κόψαμε» και δεν υπάρχει επιστροφή, υπάρχουν και κάτι άλλοι, λίγοι, κάπως κανονικοί, που μπερδεύτηκαν, παραπλανήθηκαν ή αφέθηκαν να «εξαγοραστούν» με αποσπάσεις, μετατάξεις και τα συναφή, από παλιούς συντρόφους, αν με εννοείτε.

Είναι όλοι αυτοί που όλοι ξέρουμε και που ξέρουν κι αυτοί ότι το ξέρουμε. Τη δεύτερη κατηγορία, ΔΕΝ τους έχω κάνει ζ β ο υ οριστικά και τελεσίδικα, περιμένω να αναγνωρίσουν το λάθος τους, την ανοησία που διέπραξαν, που «αμάρτησαν για το παιδί τους» ή για τη «φουκαριάρα τη μάνα τους». Θα περιμένουμε για μια «συγγνώμη», ακόμα κι αν δεν αντέχουν να την πουν με λόγια.

Μερικές γκρεμισμένες γέφυρες μπορούν να ξαναχτιστούν, άλλωστε, αν υπάρχει η ελάχιστη στερεή βάση. Και η βαρκούλα μπορεί να πλέει αν έχει έρμα. Αλλιώς, τι έχουν τα έρ'μα και ψοφάνε. Πολύ λίγο πριν από την τελική κρίση. Το σφύριγμα της λήξης - και κυριολεκτώ. Πριν τους κρεμάσουμε κουδούνια, που 'λεγε κι ένας φίλος, χιουμορίστας, που ξεράθηκε στα γέλια όταν είδε τον Πινόκιο, μετρημένο, ρεαλιστή και προσγειωμένο. Ο λεγάμενος ήταν πολύ προσεκτικός, με εντυπωσιακή και αφοπλιστική ειλικρίνεια, εξαιρετικά προσεκτικός, ξαναλέω. Αφησε κατά μέρος τα παλιά κόλπα, δεν επανέλαβε υπερβολές, παινέματα, παρηγοριές και ψέματα, αλλά υποσχέθηκε, σύντομα… μόνο 500.000 θέσεις εργασίας! Ας είμαστε ρεαλιστές - που λέει κι ο Τόλης κι ένας άσπονδος φίλος, οπαδός της Ρεάλ. Μ ό ν ο 500.000! Ούτε καν δυο - τρία εκατομμύρια, όπως θα έταζε παλαιότερον ή όπως θα περίμεναν μερικοί κακοπροαίρετοι, έτοιμοι να τον κατασυκοφαντήσουν ως απατεώνα και ψεύτη. Αχ, πού πήγε ένας Πινόκιο που ξέραμε;..

Θυελλώδης όπως πάντα ήταν πάντως και γλυκούλης, αλλά κάπως πρησμένος, από άγχος μόνο ή βρισκόταν σε καταστολή, ποιος ξέρει; Και δίπλα, μια κοπέλα, ομορφούλα, έπαιζε με τα υπέροχα μαλλιά της. Καλημέρα σας, σύντροφοι. Καλό δρόμο να 'χετε, γιατί έχετε και πολύ, μέχρι να χαθείτε στο βάθος του ορίζοντα, γρυλίζοντας όλοι μαζί, όσοι θα έχετε απομείνει. Είμαι ένας φτωχός και μόνος Ραν Ταν Πλαν.

Αντε. Δεκαπέντε και μία έμειναν.