«Ο Μαρσέλ Προυστ είναι, όπως η Αλμπερτίν, πλάσμα της φυγής. Τρέχουμε πίσω του, αλλά διαρκώς μας ξεφεύγει. Ρίχτηκα λοιπόν στην αναζήτηση αυτού του καταπληκτικού συγγραφέα που νόμιζα ότι τον ήξερα από πολύν καιρό, τον ακολούθησα σαν ντετέκτιβ, εστιάζοντας το ενδιαφέρον μου στις λεπτομέρειες και στις στιγμές που οι βιογραφίες συχνά παραλείπουν… Υπάρχουν προφανώς πολύ σπουδαίες βιογραφίες του, και αυτό το βιβλίο διόλου δεν φιλοδοξεί να τις ανταγωνιστεί, αφού μάλιστα με βοήθησαν να παγιδέψω τη σκιά του. Θέλησα ωστόσο να αρχίσω από εκεί που τελειώνουν οι βιογραφίες, από την τελετή της κηδείας του δηλαδή. Αναπαρέστησα τη νεκρική πομπή διότι υπήρξε σημαντικό γεγονός στο Παρίσι, το οποίο συγκέντρωσε τόσο τον Λεόν Ντοντέ, τον Κοκτό και τον Ταντιγκέ, όσο και τον Μαγιακόφσκι. Θέλησα να ξαναβρώ τους χώρους όπου σύχναζε ο Προυστ, να επισκεφτώ το έρημο διαμέρισμα του μπουλβάρ Οσμάν, να περπατήσω στα ίχνη του διασχίζοντας τα ερείπια του εξαφανισμένου πια Παρισιού του, από την πλατεία Μαντλέν ώς την οδό Αμλέν…».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ