«Το διοικητικό συμβούλιο του ΣΕΓΑΣ με ιδιαίτερη λύπη ανακοινώνει πως για τεχνικούς λόγους (αδυναμία εξεύρεσης εισιτηρίων) αποσύρει τη συμμετοχή της αντιπροσωπευτικής μας ομάδας από τους Ευρωπαϊκούς Αγώνες του Μινσκ». Το διαβάζεις και δεν το πιστεύεις. Διαβάζεις και τη συνέχεια, με τις δικαιολογίες του ΣΕΓΑΣ πως παρά τις επαφές που έκανε από τις 18 Απριλίου και έπειτα δεν κατάφερε να βρει τρόπο να ταξιδέψουν οι αθλητές στο Μινσκ και πάλι δεν το πιστεύεις.
Το ρεπορτάζ χθες το απόγευμα έλεγε πως στις ευρωπαϊκές ομοσπονδίες υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια για τον ΣΕΓΑΣ και για το γεγονός πως δεν κατάφερε να στείλει τους αθλητές στο Μινσκ. Η δυσαρέσκεια είναι λίγο. Οργή είναι το σωστό.
Οργή για μια ομοσπονδία που γνώριζε από τον Απρίλιο πως η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στις 24 ομάδες που θα λάβουν μέρος στις 23 Ιουνίου στη διοργάνωση και δεν κατάφερε να κλείσει εισιτήρια! Πρέπει να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία. Είχαν 1,5 μήνα στη διάθεσή τους και άφησαν τους αθλητές… ξεκρέμαστους και ανήμπορους να διεκδικήσουν επιτυχίες και μετάλλια. Απλά να υπενθυμίσουμε στον ΣΕΓΑΣ και στους υπευθύνους του πως στο Μινσκ θα ταξιδέψουν περίπου 6.000 αθλητές και συνοδοί. Και… ω του θαύματος, μόνο η ελληνική ομοσπονδία δεν κατάφερε να βρει εισιτήρια!
Μια απόφαση που αποτελεί τεράστιο πλήγμα για το κύρος της χώρας η οποία γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια απόφαση που «πονά» τον στίβο για την οποία θα έπρεπε να λογοδοτήσουν πρώτα απ’ όλα στους αθλητές και μετά στους Ελληνες. Το γεγονός ότι αργά χθες το βράδι βρέθηκε λύση και οι αθλητές θα ταξιδέψουν στο Μινσκ με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος, δεν αλλάζει κάτι από το πνεύμα της όλης ιστορίας. Απλά, μια απόφαση σωστή επιτρέπει στα παιδιά του στίβου να μην πετάξουν στο καλάθι τον ιδρώτα τόσων μηνών. Αλλά οι αρμόδιοι και όσοι διαφεντεύουν τις τύχες του στίβου, οφείλουν να δώσουν εξηγήσεις. Πώς δεν βρήκαν τόσους μήνες μια λύση, πώς δεν βρέθηκε ένας χορηγός να βοηθήσει ώστε να «πετάξουν» οι αθλητές;
