Θα μπορούσε να μη βάζει τα πόδια του στη φωτιά. Θα μπορούσε να είναι αδιάφορος, να κάνει τα απολύτως απαραίτητα, να μην ενδιαφερθεί αν θα είναι εκείνος ο πρωταγωνιστής. Θα μπορούσε, ο Εντέν Αζάρ, να σκεφτόταν τη Μαδρίτη και τη λευκή φανέλα της Ρεάλ πριν από το τελευταίο του 90λεπτο με την Τσέλσι. Θα μπορούσε, αν ήταν κάποιος άλλος.
Ο Βέλγος το βράδυ της Τετάρτης ήταν – για ακόμα μια φορά – υπέροχος. Επαιξε σαν να ήταν το τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του. Επαιξε σαν να διεκδικούσε τον πρώτο τίτλο της αθλητικής ζωής του. Ή και τον τελευταίο. Η παράσταση αυτού του βραχύσωμου σούπερ σταρ ήταν το επιστέγασμα της σπουδαίας προσωπικότητάς του. Καλύτερος απ’ όλους μέχρι το φινάλε. Εκείνος που θα κρίνει παιχνίδια και τίτλους. Εκείνος που θα δώσει στον κόσμο το κάτι παραπάνω.
Οι άνθρωποι της Ρεάλ Μαδρίτης, βλέποντας τον Αζάρ το βράδυ της Τετάρτης στο Μπακού, ασφαλώς και θα ένιωσαν ακόμα πιο σίγουροι για την επιλογή τους. Χαλάλι τα 100 εκατομμύρια που θα βγουν από τα ταμεία τους. Τα αξίζει και με το παραπάνω. Μοιάζει να είναι στο πικ της καριέρας του, μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ να καθιερωθεί και να λάμψει φορώντας την πιο βαριά φανέλα στην Ευρώπη.
Χωρίς τουπέ, με μια απλότητα στο παιχνίδι του, αλλά και με στιγμές που σε κάνουν να χαζεύεις και να χαίρεσαι το ποδόσφαιρο, ο Αζάρ μπορεί μέσω της Ρεάλ να φτάσει σε επίπεδο να θεωρείται ακόμα και ο κορυφαίος του κόσμου. Ο Ζινεντίν Ζιντάν στην επιστροφή του στη Ρεάλ ζήτησε πρώτα και πάνω απ’ όλα τον Αζάρ. Δεν το έκανε τυχαία. Και δεν το έκανε μονάχα για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, αλλά για την προσωπικότητά του στα μεγάλα παιχνίδια. Διότι σε αυτά ξεχωρίζουν οι αληθινά σπουδαίοι.
