Αυτή η αγκαλιά του Βατούτιν με τον Ιτούδη στο φινάλε του τελικού της Euroleague είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη στιγμή της διοργάνωσης που ολοκληρώθηκε την Κυριακή. Θύμισε, σε πολλούς, εκείνη την αγκαλιά του Διαμαντίδη με τον Ομπράντοβιτς στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης το 2011.

Η Ευρωλίγκα έχει χρήμα, έχει ακριβοπληρωμένους αστέρες, πολλές φορές έχει ακόμα και… έπαρση στον τρόπο που συμπεριφέρονται όσοι κάνουν το κουμάντο. Επαρση απέναντι στις ομάδες, απέναντι στη FIBA, απέναντι στον τρόπο που αντιμετωπίζουν διάφορα παράπονα των συλλόγων, είτε για τη διαιτησία είτε για οτιδήποτε άλλο. Ομως έχει και αυτές τις εικόνες. Εχει και αυτές τις στιγμές.

Εχει μια αγκαλιά, ένα κλάμα, ένα «χάι φάιβ» στα αποδυτήρια, ένα «ζντο» που βγαίνει από την ψυχή παικτών και προπονητών οι οποίοι αγωνίζονται όλη τη σεζόν σε μια δύσκολη και απαιτητική Λίγκα, με πολλά ταξίδια, με πολλά σπουδαία ματς. Μια σεζόν στα… κόκκινα, μια σεζόν με πολλές θυσίες, που αξίζουν όλες, μία προς μία, όταν φτάνει η ώρα για μία τέτοια αγκαλιά.

Ο Δημήτρης Ιτούδης είχε υποσχεθεί στον Βατούτιν πως θα τον κάνει περήφανο. Το «μαρτύρησε» ο ίδιος ο ισχυρός άνδρας της ΤΣΣΚΑ όταν σε εκείνη την αγκαλιά του φώναξε «με έκανες περήφανο, όπως μου είχες υποσχεθεί». Μαζί με εκείνον, γίναμε περήφανοι και όσοι αγαπάμε το ελληνικό μπάσκετ και βλέπουμε έναν Ελληνα να κατακτά την κορυφή για δεύτερη φορά. Σε μια περίοδο που το μπάσκετ της χώρας έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε από λίγη χαρά, από λίγη… διαφήμιση για το πόσο σπουδαίους αθλητές και προπονητές μπορούμε να «παράξουμε» σαν Ελλάδα.

Σε μια εποχή που εντός των τειχών το μπάσκετ κοντεύει να βαρέσει διάλυση, έρχεται ο Ιτούδης για να μας υπενθυμίσει ποιο είναι το… εθνικό μας σπορ.