Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Η οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας, υποστηρίζουν πολλοί. Αλλά αυτό αφορά τα μακροοικονομικά, ενώ οι οικογένειες απλώς χρειάζονται… λεφτά. Αρα ας ξεκινήσουμε από τα απλά, τα καθημερινά, το κύτταρο: την οικογένεια δηλαδή…
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει… ψυχολογία γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν χρήματα στις τσέπες των (υποψήφιων) καταναλωτών. Δεν υπάρχουν λεφτά γιατί τα παίρνει η Εφορία για να τα δώσει στους δανειστές (7 δισ. τον χρόνο σε τόκους), δεν υπάρχει προοπτική για δουλειές και οι νέοι, αναμενόμενο, φεύγουν στο εξωτερικό. Και όσο δεν υπάρχει σταθερότητα ουδείς επενδύει. Η απάντηση στην αποχή των επενδυτών θα μπορούσε να είναι:
α) Ενα ενισχυμένο με 3-4 δισ. ευρώ Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) και λιγότεροι φόροι. Αντί δηλαδή για τα θηριώδη πλεονάσματα των 7 δισ. τον χρόνο, να δίναμε τα μισά για τόκους. Και 1-2 νέες τραπεζικές άδειες που δεν θα έχουν τόσους σκελετούς κόκκινων δανείων στους φωριαμούς τους. Αυτές ξέρουν πώς να προσελκύουν καταθέσεις, μπορούν να διακρίνουν τις αξιόλογες και καινοτόμες επενδυτικές προτάσεις.
β) Περισσότερα κίνητρα απασχόλησης και μικρότερες επιβαρύνσεις στο μισθολογικό κόστος. Ο ΟΑΕΔ δεν υλοποιεί καν προγράμματα (ανεκτέλεστα έργα 640 εκατ. το 2017 και 480 εκατ. πέρυσι) και η κυβέρνηση δεσμεύει τα κονδύλια αυτά προκειμένου να τα εμφανίσει σαν πλεόνασμα της γενικής κυβέρνησης. Παράλληλα, το υπουργείο Εργασίας έχει κρατήσει στη διατίμηση την εργατική δύναμη (κρατικά διαμορφωμένοι μισθοί), αντί να περιοριστεί στη μείωση των μη ανταποδοτικών εισφορών (Εργατική Εστία και Κατοικία, εισφορές για οικογενειακά επιδόματα). Και να αφήσει τους κοινωνικούς εταίρους να αποφασίσουν για τις αυξήσεις.
Τελευταία οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης δηλώνουν ότι έχουν εντοπίσει το πρόβλημα με τα πλεονάσματα. Εστω και τώρα θα τους καλωσορίζαμε στην πραγματικότητα, εάν δεν επρόκειτο για προεκλογική φενάκη. Ετσι:
n Ο κ. Τσίπρας προτείνει η «διαφορά» να δοθεί στις ευάλωτες κοινωνικά ομάδες. Αν είναι όμως να παίρνει τα χρήματα από τους ανέργους («πλεόνασμα» ΟΑΕΔ) για να τα δώσει σαν κοινωνικό μέρισμα χωρίς σχέδιο, η αναπτυξιακή εξίσωση δεν βγαίνει… Η χώρα δεν χρειάζεται «Γέφυρες» με τη φτώχεια αλλά προοπτική απασχόλησης.
n Ο κ. Μητσοτάκης βιάζεται να μειώσει τη φορολογία των μερισμάτων και να κάνει την εργασία λάστιχο. Πιστεύει κανείς ότι ο μέτοχος θα επενδύσει εξ ιδίων, θα βάλει κεφάλαια από τα μερίσματά του, όταν δεν υφίσταται τραπεζικός δανεισμός ή δεν υπάρχει προοπτική άντλησης κεφαλαίων από το χρηματιστήριο (μεγάλες εταιρείες);
Δεν χρειάζεται η ΝΔ να ρίξει σωσίβιο στους χρεωμένους εταίρους. Απαιτείται να χρηματοδοτηθούν οι καινοτόμες επενδυτικές ευκαιρίες.
Στην αφετηρία της προσπάθειας, ωστόσο, υπάρχει ο εθνικός στόχος της μείωσης των θηριωδών πλεονασμάτων. Και γι' αυτό η διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές μας είναι εθνική υπόθεση. Αυτή τη διαδικασία μπορεί να τη συντονίσει μια δημοκρατική, πλουραλιστική και ευρύχωρη παράταξη. Χρειάζεται, κοντολογίς, ένα ισχυρό Κίνημα Αλλαγής που θα είναι ο καταλύτης της εθνικής συνεννόησης και η Γέφυρα προς την εργασία.
Ο Χρήστος Μέγας είναι γραμματέας του Τομέα Εργασίας του Κινήματος Αλλαγής
